Náttúrufræðingurinn - 1938, Blaðsíða 40

84 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
311111II11111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111) 1111111111,11,11111,, 111111111 (111, | ^^
því leyti til gamla heimsins í heild sinni, en svo hefi eg nefnt, eins
og áður greinir, þann hluta Asíu, sem Indverska svæðið nær ekki
yfir, alla Evrópu og mestan hluta Norður-Ameríku. Á Indlandi er
til dæmis ein tegund svína, sem talin er ættmóðir ýmissa stofna
af tömdum svínum. Önnur tegund er á Celebes, einkennileg að því
leyti, að efri augntennurnar eru gríðarlega stórar, og ná langt
fram úr munninum, og eru beygðar eins og horn, svo að í fljótu
bragði virðist dýrið vera hyrnt, enda þótt hornin séu á nokkuð
annarlegum stað á höfðinu. Nílhestar eru engir á svæðinu, en þar
er aftur á móti ein tegund af tpír, indverski tapírinn.Þess er fyrr
minnzt, að ein tegund tapíra á heima í Suður-Ameríku, og þetta eru
einu tvær tegundirnar, sem nú eru á lífi. Víða á svæðinu eru nas-
hyrningar, þeir eru útbreiddir um Austur-Indland, en eru einnig
á Súmatra, Java og Borneó. Af stærri landdýrum vil eg loks nefna
indverska fílinn; hann á heima bæði í Vestur- og Austur-Indlandi,
og á eyjunum Súmatra, Borneó og Ceylon.
Af dýrum, sem eiga heima bæði í Afríku og á Indlandi má nefna
hina svonefndu hálfapa, sem fyr er getið. Margar eru tegundirn-
ar sameiginlegar, eina tegund má þó nefna, sem sérkennir ind-
Það er sjálfsagt orðum aukið, margt sem sagt er um grimmd ljósins
•og tígrisdýrsins, mönnum hættir oft mjög við því að gera úlfalda úr mýflug-
unni, þegar um hættur og afrek er að ræða, en þó er ekki nokkur vafi á því, að
bæði þessi rándýr geta orðið ákaflega skæð lífi mannsins; eru það þá einkum
gömul dýr, sem eru orðin of lasburða til þess að leggja að velli stóra og erf-
iða bráð, og reynt hafa, ef til vill af tilviljun, hversu auðvelt og áhættulítið
það er, að ríða manni að fullu. Enda þótt það eigi ekki heima hér, get eg
þó ekki stillt mig um, að minnast á tvær nokkuð skringilegar tígrisdýrasögur.
Einu sinni voru tveir Bretar uppi í tré, einhvers staðar á Indlandi. Allt í
einu sáu þeir tígrisdýr, rétt við rætur trésins, og urðu þeir þá skelkaðir mjög,
og annar svo, að hann missti festu í trénu, og datt niður, og lenti klofvega á
hrygg tígrisdýrsins, en þó andsælis, þannig að andlit hans sneri að stíri
dýrsins. Tígrisdýrið hafði ekki orðið mannanna vart, og brá því mjög þegar
maðurinn lenti á hryggnum á því, og setti á harða stökk, allt sem fætur tog-
uðu! Maðurinn sá það ráð vænst, að halda sér dauðahaldi, og þannig gekk
um stund, þangað til tígrisdýrið réðst í gegnum þykkni, þá gat maðurinn
ekki haldið sér lengur, og tígrisdýrið hvarf á augabragði sjónum hans. —
Önnur sagan er um það, að riddaralið var einu sinni á heræfingu á Indlandi,
stór fylking alvopnaðra manna, og vita þeir ekki fyrr til, en tígrisdýr stekk-
ur úr fylgsni, rífur einn manninn af hestbaki og hleypur með hann til skógar,
áður en nokkrum ráðum yrði við komið til þess að stöðva það. Var nú strax
gerð gangskör að því að reyna að bjarga manninum, en allt kom fyrir ekki,
•ef til vill hafa fundizt einhverjar leyfar af honum seinna, en ekkert fannst
í þetta skipti.