Náttúrufræðingurinn - 1938, Blaðsíða 63

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 107
iiimiiiiiiiimiiiimiiiiimiiiiiiimiimiiiimmiiiiimmiiimiiiiiiiiimiiiiiiMimmiiiiiimiiiiiiimiiiiiiiiiimiimiiiiiiiimiiimiiiii
ar tegundir trjáa séu ef til vill heppilegri í slík nytajaverk. En
eitt er víst: Risaöspin er merkasti gesturinn, sem enn hefir kom-
ið í gróðurríki hinna íslenzku trjátegunda, ekki aðeins vegna þess,
að hún er líklegust til stórræðanna, heldur líka af því, að hún
hefir vísað veginn til að kynrækta ýms innlend og erlend tré, svo
að þau geti myndað skóga til skjóls og skrauts á okkar hrjóst-
uga landi. Og með því hefir hún líklega valdið tímamótum í sögu
íslenzkrar skógræktar og væntanlega flýtt mjög fyrir því, að hinn
gamli og fagri draumur fólksins á litlu eyjunni norður í höfum
um skógi klæddar hlíðar og laufgræna dali verði að fögrum og
heillandi veruleik.
Áskell Löve.
Myndirnar eru úr Ingve Melander: „A New Giant Populus tremula in
Norrbotten", Hereditas 1938.
Hreiður í hrútshorni.
Einu sinni, síðastliðið vor, þegar ég var úti um móa að eltast
við hana Móhosu mína og lömbin hennar, flaug upp grátitlingur
úr þúfu. Ég athugaði staðinn, sem hann flaug upp af, og fann þar
hreiðrið hans. En sú nýjung var þarna í hreiðurgerð, sem ég hefi
aldrei áður vitað hjá grátitlingi. Þarna í þúfunni lá gamalt horn
af fullorðnum hrúti, gróið í mosann og var slóin fyrir löngu dottin
úr því. Innan í slóholuna var hreiðrið fléttað.
Eggert Reinholt (13 ára).