Andvari - 01.01.1977, Qupperneq 111

ANDVABI
KENNIDÓMSINS SPEGILL
109
asnar einir væru nú ei spenntir fyrir
hann. Svo segir Henrich Miiller: Riett-
ferðugur burt, svo fáum vér strax til
ólukku spurt; það slær ekki feil. Þegar
Stilikó, stríðsherra keisarans Theódósíi,
heyrði, að Ambrósíus væri dauður (sem
var biskup), sagði hann: Nú má Italíen
vænta umskipta. Lútherus deyði Anno
1546. Strax kom blóðsúthelling í Þýzka-
land. Sá blessaði biskup Leóntíus sagði:
Nær þessi snjór er bráðnaður, þá mun
verða slapp; hann meinti um sínar gráu
hærur, sem raunan gaf vitni (þá hann
var dauður). Slíkir og þvílíkir beita sinn
aungul, svo þeir fiski til lífs, en hinir
með silfurbeitu og eftirlæti (svo deyi á
aunglinum það þeir draga), með því
margir af þeim eru með silfrinu til emb-
ættisins komnir. Nú, þó þctta sé svo,
þá á þó Guð marga í þeim söfnuðum, sem
þeir prédika. Svo lengi sem þeir brjá'la
ekki orðinu og sakramentunum, þá er
Guð verkandi fyrir sitt orð í góðum hjört-
um. Á dögum þeirra vondu kennimanna-
höfðingja voru í Jerúsalem Anna og Sím-
eon og fleiri, sem lifðu við orð Guðs,
hvernig sem þeir voru á sig komnir, er
það frambáru. Kristur befalar sínum læri-
sveinum að hlýða og heyra prestunum á
Mósís stóli, svo og þeim, sem stendur
á Kristí stóli, svo lengi hann blandar ekki
evangelíum. Guð kann með ösnunnar
munni að leiðrétta Bíleam. Eg vildi, sagði
Móses, að allur Guðs lýður væri spámenn.
Þær sálir og samvizkurnar, sem á röngum
vegi eru, vona eg, segir Mollerus, ei muni
veiða. Þvílík sem köllunin er, þá er líkur
ábatinn. Ef Guð gjörir oss duglega, þá
blessar hann vort erfiði. Hrað kann sá
gefa öðrum, sem ei hefur. Þá blindur
leiðir blindan, falla þeir báðir í gröf-
ina. Eg sá þræla hestum ríða, en herrana
ganga. Vitrum nóg sagt.
7. kapítuli.
Um prédikara ver\.
Hvör ertu? Eg er hrópandi rödd í eyði-
mörku, segir skírarinn. Eg ogsvo (segir
doktor Mollcrus). Á daginn er eg þess
hrópandi Guðs rödd. Guð hrópar fyrir
mig, nú hart, nú sagt, nú sætt, nú súrt;
stundum lokkar hann og huggar, stund-
um hræðir hann og hótar, það er mér
snart nóg. Eg hrópa af öllum krafti. Mín
tár hrópa. Svo segir Paulus. Eg hefi ei
aflátið að áminna yður með tárum. Mín-
ir svitadropar lirópa. Hvað oft sér þú í
vandlætisandanum blóð undir augunum?
Guð gæfi, að mín raust kynni að tala
sem dvergmál eftir sig og sálin svo hrópa
eftir sem Guð hrópar undan. En hjá
flestum heitir það (þess verr): Ein raust,
°g ei meir. Hrafninn situr á þekjunni og
hrópar, hvað gagnar það? Það er ein raust,
og ckki meir. Prédikantinn stendur í pré-
dikunarstólnum og hrópar. Idvað gagnar
það? Það er raust og ekki meir. Hrafn-
inn og presturinn útrétta líka mikið. Guð
betri það. Ach! heyr þó meðan Guð
hrópar, annars mætti honum leiðast að
hrópa. Ennframar segir Mollerus: Á nótt-
inni er eg þeirrar hrópandi kirkju raust
og framber í bæn til Guðs mína sálar-
neyð. Það veit sá sem allt veit. Eg hrópa
af míns hjarta djúpi, mín tár hrópa: Ó!
Llerra hjálpa! Blóðið í mínum æðum
hrópar: Ó! Ilerra vertu náðugur, vertu
þínu fólki náðugur, hvört þú hefur end-
urleyst. Raustin slær oft til baka, nær
Guð vill ei heyra, það hrellir. Oft fylg-
ir stemmunni eftir hljóð. Ó! Herra, nær
viltu vera náðugur? Viltu vera náðugur?