Andvari - 01.01.1977, Síða 113

ANDVARI
KENNIDÓMSINS SPEGILL
lll
verið ha£ís í andanum, drottni þjónandi
og orðið prédikandi. Þegar Órígenes
prédikaði með táraflóði um sitt fall, þá
grét allur söfnuðurinn með honum. Það
sem ekki uppvekur mig, hvað er von það
uppveki eður hræri aðra. Eg hefi (segir
Mollerus) til forna séð tárin renna undir
minni prédikun, þegar tárin eru áður
runnin af sjálfum mér í mínu húsi.
Þegar svo skeður, þá gagnblæs vindurinn
urtirnar svo þeirra ilmur lyktar. En nú
er svo kornið, að það dauða haf hrærist
af öngvum vindi, og ekki ætla eg að tár
Kristí vinni mikið á Jerúsalem, og ekki
tár sánkti Páls á þá, hverra Guð mag-
inn er. Ei er að geta til þess. Ef úthellt
tár og vein þeirrar hrópandi raddar vinn-
ur ekkert á söfnuðinn, þá er ólukka í
aðsigi, og teikn hefur það alltíð verið og
undanfari töpunar. En á þessum dögum
er sumum höfðingjum og almúgafólki
ekki mikið um þesskonar presta. Svo svík-
ur veröldin sjálfa sig og missir þar fyrir
sína sáluhjálp. Trautt er sá til prests
tekinn, hverjum ei verði stungið í buxna-
poka sinn, þegar hver vill. Elann er of
vandlátur, ekki hentar oss hann, því að
hann sturlar oss. Oss hentar sá, sem lætur
vera sem vér viljum og gefur sig ekki
að vorum smásyndum. En heyr! Smjaðrari
er svikari. Hjörturinn gefur sig ekki að
smáhundalátunum í fyrstu, þó af þeim
fái klóru, en þegar -frá líÖur, fúna þaug
sár og verða honum að bana. Svo fara
smásyndirnar (er þú kallar), þær fúna
með þér óupprifnar og ógræddar og verða
þér til dauða. Mín sár (segir Davíð) cru
fúin og rotin vegna minnar heimsku sak-
ir. Þá hjálpar ei að salta það, sem úldið
er og fúið a-f þeim, sem eru sa'lt jarðar-
i-nnar. Þér eruð salt jarðar, segir Jesús
við sína lærisveina. Og sem saltið inntek-
ur og gagngengur það saltaða, svo ei
prestsins mál; nær það er af hjarta, gagn-
rennur það hjartað.
9. ka'pítuli.
Um prédi\ara útvalning.
Heimskur. Tölugur.
Svo segir Salómon: Einn Lakón plokk-
aði svöluna og ætlaÖi hún mundi holdug,
en sem hann var búinn, sagði hann: Þú
ert ekki nema hljómurinn. Svoddann
gaukur hrósar sér af því hann búi meðal
manna, sem Nazíanzenus segir: Eg þori
ei kalla hann hrossagauk, því veröldin
segir hann prédiki kostulega og aldrei
standi á steini. Kæri! Þennan skulum vér
kjósa, hann syn-gur merkilega. En hvör
svaraði forðum: Adállausir hundar, sem
ei kunna gelta. Svoddan máttu hafa, sem
eitthvað tautar og er fyrir fjöritíu árum
einhvörstaðar prentað og aldrei snertir
þinn annmarka. Bók prestsins er tilheyr-
endanna skikkelsi. Er það hollur bartskeri,
sem leggur einhvörn lappann við sárið, en
ei þann plástur, sem það græðir. Þegar
eitthvað er, gildir marga einu, hvörjum
prédikari-nn er sem skrapa og Dillildó:
Sofðu nú, blíða barnkind mín. En eg
meina allir spámenn drepnir verið hafi,
af því þeir kunnu ekki né brúkuðu þetta
vöggukvæði. Við hvörja þeir Júðarnir
sögðu: Prédika oss, það þókknanlegt er.
Idvörn svíkur þú meir en sjálfan þig, að
útvelja þessa, ef þú mátt kjósa um og
kjörunum ráða. Hvörsu marga sálu
prédika slíkir í helvíti (segir Mollerus)?
Hvernig? Af því það er hljómur án efnis
og sem orðafjölda grautargjörð. Eg fer
kaldari úr kirkjunni en eg kom í hana,
og megrast svo smám saman. Paulus vill,
að Kristí þjenari bevísi (en þeki ekki