Andvari - 01.01.1986, Side 101

MATTHÍAS JOHANNESSEN:
í sólmánuði
Hugsun hans fór hamförum.
Hann skildi ekki hvers vegna hún trúði því ekki þegar hann sagði henni
af þeirri reynslu sinni — að vísu undarlegri — að hann umbreyttist í tröllkarl
sem var trúlofaður skessu vestan heiða. Jú, víst hafBi það gerzt og hann
herti frásögnina af þeirri reynslu sinni þegar hún hafBi hvorki glennt upp
augun né sperrt eyrun heldur maldað í móinn og neitað að trúa þessari
hversdagslegu upplifun hans. Hann hafði að vísu eignazt þessa reynslu í
huganum þótt hún væri honum jafnáþreifanlegur veruleiki og hvítfyssandi
hafíð umhverfis hugmyndir hans eða eldgíginn sem reis úr þessu sama hafi
og var enn volgur í austurhlíðum þótt gosinu hefði lokið fyrir heilum ára-
tug. Hann hafði klappað þessu nýja fjalli eins og stóru dýri sem liggur fram
á lappir sér og lygnir aftur augum eftir erfiði dagsins og þá hafði hann
fundið ylinn af jörðinni í lófa sínum, síðan hafði hann brennt sig á fingur-
gómunum. Hún hafði verið með honum og það þurfti ekki að sannfæra
hana um ylinn af þessu hálfsofandi dýri við hraunhvassa ströndina. En nú
lét hann hana eiga sig og sleppti ímyndunaraflinu lausu. Það var líkast því
þegar vinnulúnum hesti er hleypt upp í girðingu þar sem aðrir hestar bíða
hans. Þá hrifsar hann tauminn og lætur ekki að stjórn, heldur flýgur hann
eins og ör beint af augum og enginn leið að hafa hemil á honum. Þannig
bar ímyndunaraflið hann vestur heiðar. Hann var orðinn tröllkarl á leið til
unnustunnar. Þegar hann kom þangað sem hún bjó var hún að heiman, en
systir hennar var ein í bænum. Honum datt þá í hug að reyna að manga til
við systurina en þá kom unnustan og varð hamslaus af bræði. Saman ráku
þær systur hann af höndum sér og hann mátti þakka fyrir að sleppa lifandi
austur jökla. Systurnar köstuðu grjóti á eftir honum. Hann átti fótum fjör
að launa. En grjótið lenti í hafinu suður af landinu og skagar upp úr sjón-
um vegna þess hraunið hefur ýmist runnið yfír öskuna eða askan lagzt yfír
hraunið og hafíð hefur sorfið utan af þessum standmyndum og grasið fest
rætur með hrafnaklukkum, sóleyjum og baunagrasi og hávaxinni hvönn
sem honum þótti gott að naga eins og vindur sæki í móberg og hraunsyllur
þar sem fuglinn verpir en lúðan sækir í sjóinn kringum blágrýtisklettana og
bíður þess að gleypa þau egg sem til falla. Þegar hann kom aftur úr þessari
löngu ferð inn á gróðurlaus öræfi hugans sóttu á hann þær staðreyndir sem
fylgdu honum eftir inn í veruleikann.