Andvari - 01.01.1957, Blaðsíða 9

andvari
Pálmi Hannesson rektor
5
úsar í Syðra-Vallholti var Ingunn Ólafsdóttir frá Frostastöðum.
Systir hennar var Þuríður, amma Benedikts Gröndals yngra, en
bróðir Ólafur stórþingsmaður og prófessor á Kóngsbergi (1742—
1832). Margt fleira er þar þjóðkunnra gáfu- og athafnamanna,
þótt eigi verði hér talið upp.
I handritasafni Pálma Hannessonar hef ég fundið ýmsar
sagnir um afa hans, Pétur í Valadal, skráðar af Stefáni Jóns-
syni, hinum ættfróða, að Höskuldsstöðum í Blönduhlíð. Get ég
ekki stillt mig um að taka hér upp nokkra kafla, svo rnargt virðist
hafa verið líkt með skyldum, afa og sonarsyni.
Sagt er, að Pétur „tadki snemma að temja sér ýmsar íþróttir,
helzt steinatök og glimur. Gerðist hann hrátt stetkur að afli og glírn-
inn, svo að fáir þurftu við hann að reyna eða engir urn S'kaga-
fjörð. Kallaður var hann skapdeildarmaður og lét jafnan lítið ýfir
sér, en kappgjarn ef mótstöðu var að mæta og harðger með afbrigð-
utn. Mun það hafa verið metnaður hans að láta sinn hlut eigi
verða minni en þeirra, er hann átti við að fást, hverjir sem það
voru, og \’irðist áf sögnum sumum sem skapferli hans háfi brugðið
Jnjög til þess, sem sagt er af fornmönnum um kapp og harðfengi.
Svo er Pétri lýst, að hann væri gildur meðalmaður á 'hæð, en þrek-
logur mjög, þýkkur undir hönd, herSibreiður og jafnbola, dökkur
a hár og allvænn álitum. Á þcim tímum var drykkjuöld mikil, og
var Pétur talinn heldur ölkær framan áf ævi, en sjaldan mun ‘hann
ha'fa drukkið svo, að hann væri ekki vel sjálffær.
Pétur var allungur, er 'hann 'fór 'fyrst suður til sjóróðra, eins og
þá var títt meðal Norðlendinga, og hélt hann þessum hætti allt
til þess, er hann kvæntist og fór að búa í Valadal. Reri hann lengst
af í 'Höfnum hjá Vilhjáhni ríka Hákonarsyni í Kirkjuvogi, en síðar
hjá Katli Ketilssyni i Kotvogi. Það var á einni vertíð, er Pétur var
htt að árurn, að hann reri hjá Vilhjálmi í Kirkjuvogi, og t'oru Jreir
14 á skipi. Árni hét einn háseta og var að austan, karlmenni ‘hið
niesta, og fýsti Pétur mjög að reyna sig við 'hann, en vildi ekki
ráða tii að 'fyrra bragði, því að þeim samdi vel. Einhverju sinni