Vaka - 01.06.1928, Blaðsíða 118

244
SIGURÐUR NORDAL:
[vaka]
sér til fyrirmyndar og sigraði garðlist Frakka, sem ol-
banð öllum eðlislögum gróðrarins og var sýnilegt tákn
þeirrar ofstjórnar, sem knýr fram byltingar. Þegar
hestar eru hafðir lil garðvinnu á enskum grasbölum,
eru þeir með ltreiða leðurskó, svo að hófarnir marki
ekki spor. Ensk menning er eins og garður, sem enginn
hófur hefur fengið að traðka um öldum saman. Eng-
lendingar vita vel, hver styrkur þeim er að þessari
ræktarsemi og því sainhengi i þroslca þjóðarinnar, sem
hún varðveitir. Amerískur auðmaður kom einu sinni
inn í garðinn í New College í Oxford og horfði með
aðdáun á grasbalann í miðjum garðinum. Hann fór að
tala um balann við garðyrkjumanninn: ,.Hvernig farið
þið að gera grasið svona þétt og jafnt? Eg" hef dýrasta
garðyrkjumanninn í allri Ameríku og hef ekkerl til
sparað, og samt eru grasfletirnir í garðinum minum
ekki líkt því svona fallegir“. „Og þetta er ósköp vanda-
laust, sagði garðyrkjumaðurinn. Við bara vökvuin,
klippum og völtrum balann í 400 ár“.
Vér íslendingar höfum næsta fátt að varðveita í sam-
anburði við aðra eins menningarþjóð og Englendinga.
Vér getum látið oss sæina að læra jarðrækt, húsagerð,
vinnubrögð og ýmiss konar tækni af öðrum þjóðuin,
jafnvel þeiin, sem eru nýlendubúar. Eg þekki enga þjóð-
arkosti, sem stafar hætta af miðstöðvarhitun, rafljós-
um, plógum né sláttuvélum. Sá garður, sem vér eig-
um í gamalli rækt, er hugsun þjóðarinnar, tunga, bók-
menntir og lífsskoðun. Allt þetta á fyrir sér að breyt-
ast og þroskast; það er að sumu leyti nauðsynlegt og
æskilegt, sumu leyti óhjákvæmilegt. En í þeim efnum
eigum vér talsvert í hættu, og það þurfum vér að vita.
Þar megum vér velja oss fyrirmyndir með varúð.
Bæjamenning vor er í bernsku. Þar gæti oss farið svo,
að vér tækjum upp ókosti erlends bæjarlífs, án þess
að njóta nema fárra einna af kostuin þess. Því er það
engin goðgá að minna á sveitalifið til hliðsjónar, Mér