Vikan


Vikan - 07.12.1967, Blaðsíða 14

Vikan - 07.12.1967, Blaðsíða 14
EFTIR MflRlflN NAISMITH 10. HIIITI HNEFAFVLII AF KRAFTAVFRKUM halda því fram, að ég iðraðist þess. Þér finnst að ég ætti að vera göfugur og stórhuga og láta Adrienne lausa og sjá hana aldrei framar, en ég er ekki þannig gerður, og sízt af öllu dettur mér í hug að vísa henni að eilífu úr lífi mínu. Og hvers- vegna ætti ég líka að gera það? — Hversvegna ........ ? Hún snéri sér steinhissa að honum. — Drottinn minn, þá ert ekki mennskur. Það lá við að hún urraði. — Kannske hef ég mis- skihð þetta aht. Kannske þú heitir alls ekki Martin Westbury og sért alls ekki eiginmaður Caroline Wyndham, eða hvað hún vih nú kalla sig. Hún hélt því að minnsta kosti fram við Adri- enne í gærkvöldi. Hann greip heljartaki um handlegg hennar. Allur þokki hvarf úr svip hans og andlitið varð grátt og afskræmt undir sólbrunanum. — Hitti Adrienne Caroiine? Hvar? Hvar gátu þær hitzt? — Hann sagði frú Garston, að hún ætti að segja öllum, sem spyrðu eftir honum, að hann væri í Oxford, en það er hann ekki. Jamie hnykkti til höfðinu til áherzlu. — Hann hringdi í mann í gærkvöldi, og ég heyrði, að þeir ákváðu að hittast á skrifstofunni hans í dag, og pabbi sagðist verða guðs lifandi feginn, þegar þessi gauragang- ur með Caroline væri búinn. — Einmitt það. Augu Adri- enne urðu þung og dimm. Hún starði á sígarettukveikjarann, sem hún hélt á í hendinni, loks leit hún upp, og mætti augum, sem horfðu grandskoðandi á hana. — Ljúktu við mjólkina þína, Jamie, svo skal ég aka þér heim. Hann hlýddi og gekk með henni til dyra. — Hún er ljót og reið, en kannske getur þú komið fyrir hana vitinu...... — Ég skal vera fljót, Julie, sagði Adrienne og lokaði dyr- unum. 13. kafli. Julie Hamilton fékk ósk sína uppfyllta eftir hádegi næsta dag. Þegar hún heyrði bíl Martins Westburys stanza fyrir framan húsið, hleypti hún í sig hörku fyrir komandi samtal. — Hvar er Adrienne? spurði hann um leið og Martha vísaði honum inn í bókastofuna. — Hún skrapp til frú March. Hún hlýtur að koma fljótlega. Julie leit á klukkima yfir arn- inum. — Mér skildist, að þú kæmir ekki fyrr en um kvöld- matarleytið. Varstu fljótari með það, sem þú þurftir að gera í London, en þú hafðir búizt við? Hann var í þann veginn að setjast, en snéri sér og horfði á hana með uppglenntum aug- um. Þá kom han auga á frakka Jamies á stólnum úti við vegg- inn, þar sem hann hafði gleymzt kvöldið áður. — Ég þarf víst ekki að spyrja, hvaðan þér kem- ur sú vitneskja. Segðu mér: Var hann einn til frásagnar, eða frú Garstone líka? — Frú Garstone var búin að segja okkur, að þú værir í Ox- ford. Julie var ekki beint upp- örvandi. Martin settist og bauð henni sígarettu. Bros breiddist yfir andlit hans, þegar hún afþakk- aði. Hann kveikti í sigarettunni sinni, krosslagði fæturna og hallaði sér þægilega aftur á bak. — Allt í lagi. Út með það, sagði hann stuttaralega. — Þú ert greinilega að springa af hneyksl- un yfir einhverju. Hvað hef ég nú gert? Hann lyfti vísifingri með viðvörunarsvip og brosti ertandi. — Ef það er eitthvað í sambandi við ást sonar míns á Paddy þinni, get ég ekki annað gert en óskað honum til ham- ingju með smekkvísina. Julie lét sem hún heyrði þetta ekki. — Þú verður ekki hrifinn af því, sem ég hef að segja, og kemur sennilega til með að svara því til, að mér sé sæmst að hugsa um sjálfa mig. En ég hefi miklar áhyggjur af Adri- enne. Ég hef ekki hugsað mér að blanda mér í ykkar einka- mál, en sem stendur get ég ekki horft þegjandi á, jafnvel þótt ég vildi. Hún sagði mér ofboð- lítið í gærkvöldi um samband ykkar, afar ófús og mjög lítið, en nóg til þess að nú skírskota ég til þín. Hún settist við glugg- ann og snéri baki við honum. Nú var um að gera að missa ekki stjórn á sér. Ef hún gæti ekki komið því frá sér nú, sem hún ætlaði að segja, missti hún sitt einasta tækifæri til þess. — Ég hef ráðið Adrienne til að fara frá þér um hríð, að minnsta kosti þar til hún hefur haft sig upp í að hætta við þetta .... ja, hættulega samband. Það er ekki svo vel, að mér líki illa við þig. Langt í frá, ég get vel ímyndað mér að Adrienne haldi að hún elski þig. En þú átt eng- an rétt á ást hennar, það hlýt- urðu sjálfur að skilja ..... Ja, hugsaðu nú bara um Adrienne. Þú hefur gert hana hamingju- sama, það er enginn vafi, en sálarlíf Adrienne er jafn við- kvæmt og gróðurhúsaplanta, og hún hefur þegar orðið fyrir djúpu sári af hendi manns í líkri aðstöðu og þú ert. Ég ætla ekki að horfa þegjandi á, að það gerist aftur, ef ég get komið í veg fyrir það. Ef það er þá ekki allt of seint. Hún dró djúpt andann. Hingað til hafði hún veigrað sér við að horfa á hann. Hún hafði horft út um glugg- ann, og sá þessvegna ekki sí- vaxandi kímnina í andhti hans. — Ég hef ekki mikið meira að segja, sagði hún. — En Adri- enne er allt of góð manneskja til að vera sífellt svikin í ástar- málum með einhverju leyni- makki og lygum, og ef þú hefui- ekki annað að bjóða henni, yerðurðu að sleppa henni. Ef ekki, áttu á hættu að eyðileggja hana alveg. Það leið löng stund, án þess að Martin Westbury svaraði nokkru. — Hingað til hefurðu bara talað um sálarlíf og til- finningar Adrienne. Það er af- ar skiljanlegt, og ég ber virð- ingu fyrir þér, vegna þess hve vel þú reynist henni. Hann kom í veg fyrir það beiska svar, sem hún hafði á vörunum, með því að rísa snöggt á fætur og ganga til hennar. — Þú ert góður vin- ur, Julie, og ég er sammála hverju orði sem þú hefur sagt. Hann brosti aftur, varlega að þessu sinni, að tortryggnislegum svip hennar. — Ef ekki, hefði ég ekki einu sinni leyft þér að opna munninn, heldur beðið þig að fara til helvítis og passa sjálfa þig, en hugsaðu þig aðeins um, Julie. Er það svo hræðilegt afbrot að verða ástfanginn? Ég hafði engar slíkar íyrirætlanir til að byrja með, en það fór nú þannig, þrátt fyrir allar tilraun- ir mínar til að koma í veg fyrir það. Engu að síður væri lygi að — Nú er ég að miimsta kosti alveg viss. Julie reif sig lausa, néri á sér handlegginn og varð full fyrirlitningar á svipinn. — Það skiptir ekki neinu máh. Gleymdir þú kannske, að þú áttir ennþá eiginkonu, þegar þú fórst að gera hosur þínar græn- ar fyrir Adrienne? Eða fannst þér það ekki ómaksins vert að skýra henni frá því? Hver, sem ástæðan er, ertu skíthælL Hún horfði á hann skeiða til dyra. — Ég myndi ekki þjóta til Adrienne, ef ég væri í þínum sporum, fyrr en þú hefur gefið þér tíma til að finna góða af- sökun, hrópaði hún á eftir hon- um. Hann nam staðar með hönd- ina á húninum, sé saman í öxl- unum. Augun skutu gneistum í sviplausu andlitinu. Reiði Julie Hamilton tók að víkja fyrir með- aumkun. Hún beið þess að hann segði eitthvað, skammaði hana fyrir það hvað hún væri kjaft- for, en hann bara stóð þarna eins og lamaður, án þess að 14 VIKAN-JÓLABLAÐ
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.