Vikan - 07.12.1967, Qupperneq 14

EFTIR
MflRlflN
NAISMITH
10.
HIIITI
HNEFAFVLII
AF
KRAFTAVFRKUM
halda því fram, að ég iðraðist
þess. Þér finnst að ég ætti að
vera göfugur og stórhuga og láta
Adrienne lausa og sjá hana
aldrei framar, en ég er ekki
þannig gerður, og sízt af öllu
dettur mér í hug að vísa henni
að eilífu úr lífi mínu. Og hvers-
vegna ætti ég líka að gera það?
— Hversvegna ........ ? Hún
snéri sér steinhissa að honum.
— Drottinn minn, þá ert ekki
mennskur. Það lá við að hún
urraði. — Kannske hef ég mis-
skihð þetta aht. Kannske þú
heitir alls ekki Martin Westbury
og sért alls ekki eiginmaður
Caroline Wyndham, eða hvað hún
vih nú kalla sig. Hún hélt því
að minnsta kosti fram við Adri-
enne í gærkvöldi.
Hann greip heljartaki um
handlegg hennar. Allur þokki
hvarf úr svip hans og andlitið
varð grátt og afskræmt undir
sólbrunanum. — Hitti Adrienne
Caroiine? Hvar? Hvar gátu þær
hitzt?
— Hann sagði frú Garston,
að hún ætti að segja öllum, sem
spyrðu eftir honum, að hann
væri í Oxford, en það er hann
ekki. Jamie hnykkti til höfðinu
til áherzlu. — Hann hringdi í
mann í gærkvöldi, og ég heyrði,
að þeir ákváðu að hittast á
skrifstofunni hans í dag, og
pabbi sagðist verða guðs lifandi
feginn, þegar þessi gauragang-
ur með Caroline væri búinn.
— Einmitt það. Augu Adri-
enne urðu þung og dimm. Hún
starði á sígarettukveikjarann,
sem hún hélt á í hendinni, loks
leit hún upp, og mætti augum,
sem horfðu grandskoðandi á
hana.
— Ljúktu við mjólkina þína,
Jamie, svo skal ég aka þér heim.
Hann hlýddi og gekk með henni
til dyra.
— Hún er ljót og reið, en
kannske getur þú komið fyrir
hana vitinu......
— Ég skal vera fljót, Julie,
sagði Adrienne og lokaði dyr-
unum.
13. kafli.
Julie Hamilton fékk ósk sína
uppfyllta eftir hádegi næsta dag.
Þegar hún heyrði bíl Martins
Westburys stanza fyrir framan
húsið, hleypti hún í sig hörku
fyrir komandi samtal.
— Hvar er Adrienne? spurði
hann um leið og Martha vísaði
honum inn í bókastofuna.
— Hún skrapp til frú March.
Hún hlýtur að koma fljótlega.
Julie leit á klukkima yfir arn-
inum. — Mér skildist, að þú
kæmir ekki fyrr en um kvöld-
matarleytið. Varstu fljótari með
það, sem þú þurftir að gera í
London, en þú hafðir búizt við?
Hann var í þann veginn að
setjast, en snéri sér og horfði
á hana með uppglenntum aug-
um. Þá kom han auga á frakka
Jamies á stólnum úti við vegg-
inn, þar sem hann hafði gleymzt
kvöldið áður. — Ég þarf víst
ekki að spyrja, hvaðan þér kem-
ur sú vitneskja. Segðu mér: Var
hann einn til frásagnar, eða frú
Garstone líka?
— Frú Garstone var búin að
segja okkur, að þú værir í Ox-
ford. Julie var ekki beint upp-
örvandi.
Martin settist og bauð henni
sígarettu. Bros breiddist yfir
andlit hans, þegar hún afþakk-
aði. Hann kveikti í sigarettunni
sinni, krosslagði fæturna og
hallaði sér þægilega aftur á bak.
— Allt í lagi. Út með það, sagði
hann stuttaralega. — Þú ert
greinilega að springa af hneyksl-
un yfir einhverju. Hvað hef ég
nú gert? Hann lyfti vísifingri
með viðvörunarsvip og brosti
ertandi. — Ef það er eitthvað í
sambandi við ást sonar míns á
Paddy þinni, get ég ekki annað
gert en óskað honum til ham-
ingju með smekkvísina.
Julie lét sem hún heyrði
þetta ekki. — Þú verður ekki
hrifinn af því, sem ég hef að
segja, og kemur sennilega til með
að svara því til, að mér sé sæmst
að hugsa um sjálfa mig. En ég
hefi miklar áhyggjur af Adri-
enne. Ég hef ekki hugsað mér
að blanda mér í ykkar einka-
mál, en sem stendur get ég ekki
horft þegjandi á, jafnvel þótt
ég vildi. Hún sagði mér ofboð-
lítið í gærkvöldi um samband
ykkar, afar ófús og mjög lítið,
en nóg til þess að nú skírskota
ég til þín. Hún settist við glugg-
ann og snéri baki við honum.
Nú var um að gera að missa
ekki stjórn á sér. Ef hún gæti
ekki komið því frá sér nú, sem
hún ætlaði að segja, missti hún
sitt einasta tækifæri til þess. —
Ég hef ráðið Adrienne til að
fara frá þér um hríð, að minnsta
kosti þar til hún hefur haft sig
upp í að hætta við þetta ....
ja, hættulega samband. Það er
ekki svo vel, að mér líki illa við
þig. Langt í frá, ég get vel
ímyndað mér að Adrienne haldi
að hún elski þig. En þú átt eng-
an rétt á ást hennar, það hlýt-
urðu sjálfur að skilja ..... Ja,
hugsaðu nú bara um Adrienne.
Þú hefur gert hana hamingju-
sama, það er enginn vafi, en
sálarlíf Adrienne er jafn við-
kvæmt og gróðurhúsaplanta, og
hún hefur þegar orðið fyrir
djúpu sári af hendi manns í
líkri aðstöðu og þú ert. Ég ætla
ekki að horfa þegjandi á, að
það gerist aftur, ef ég get komið
í veg fyrir það. Ef það er þá
ekki allt of seint. Hún dró djúpt
andann. Hingað til hafði hún
veigrað sér við að horfa á hann.
Hún hafði horft út um glugg-
ann, og sá þessvegna ekki sí-
vaxandi kímnina í andhti hans.
— Ég hef ekki mikið meira að
segja, sagði hún. — En Adri-
enne er allt of góð manneskja
til að vera sífellt svikin í ástar-
málum með einhverju leyni-
makki og lygum, og ef þú hefui-
ekki annað að bjóða henni,
yerðurðu að sleppa henni. Ef
ekki, áttu á hættu að eyðileggja
hana alveg.
Það leið löng stund, án þess
að Martin Westbury svaraði
nokkru. — Hingað til hefurðu
bara talað um sálarlíf og til-
finningar Adrienne. Það er af-
ar skiljanlegt, og ég ber virð-
ingu fyrir þér, vegna þess hve
vel þú reynist henni. Hann kom
í veg fyrir það beiska svar, sem
hún hafði á vörunum, með því
að rísa snöggt á fætur og ganga
til hennar. — Þú ert góður vin-
ur, Julie, og ég er sammála
hverju orði sem þú hefur sagt.
Hann brosti aftur, varlega að
þessu sinni, að tortryggnislegum
svip hennar. — Ef ekki, hefði
ég ekki einu sinni leyft þér að
opna munninn, heldur beðið þig
að fara til helvítis og passa
sjálfa þig, en hugsaðu þig aðeins
um, Julie. Er það svo hræðilegt
afbrot að verða ástfanginn? Ég
hafði engar slíkar íyrirætlanir
til að byrja með, en það fór nú
þannig, þrátt fyrir allar tilraun-
ir mínar til að koma í veg fyrir
það. Engu að síður væri lygi að
— Nú er ég að miimsta kosti
alveg viss. Julie reif sig lausa,
néri á sér handlegginn og varð
full fyrirlitningar á svipinn. —
Það skiptir ekki neinu máh.
Gleymdir þú kannske, að þú
áttir ennþá eiginkonu, þegar þú
fórst að gera hosur þínar græn-
ar fyrir Adrienne? Eða fannst
þér það ekki ómaksins vert að
skýra henni frá því? Hver, sem
ástæðan er, ertu skíthælL Hún
horfði á hann skeiða til dyra.
— Ég myndi ekki þjóta til
Adrienne, ef ég væri í þínum
sporum, fyrr en þú hefur gefið
þér tíma til að finna góða af-
sökun, hrópaði hún á eftir hon-
um. Hann nam staðar með hönd-
ina á húninum, sé saman í öxl-
unum. Augun skutu gneistum í
sviplausu andlitinu. Reiði Julie
Hamilton tók að víkja fyrir með-
aumkun. Hún beið þess að hann
segði eitthvað, skammaði hana
fyrir það hvað hún væri kjaft-
for, en hann bara stóð þarna
eins og lamaður, án þess að
14 VIKAN-JÓLABLAÐ