Vikan - 07.12.1967, Síða 25

^ Egypzkur guö 3!)00 ára
gamall.
Skápur sem vinur Helga
á Spáni lét smíða fyrir
hann, með inngreyptum
myndum úr íslenzku
]) jóðlífi. $
Helgi og Doris ásamt dóttur sinni Álfheiði Sylviu
og börnum hennar.
Ilelgi og Doris við arininn í stofunni. Sally liggur
á gólfinu.
an var alltof lærð til að trúa þessu. Hún
brosti sínu blíða brosi, bað mig ekki að hafa
neinar áhyggjur, þetta væri gömul hjátrú,
hún hefði oft séð mælinn fara miklu hærra
og miðstöðin hefði ekki sprungið enn. Það
er sem sagt betra að kunna sig, því að þarna
er maður ekki innan um neina þöngulhausa,
enda ber alltaf að nota viðtengingarhátt í
ávarpi og kalla menn jafnan „yðar náð“. í
samræmi við þetta segir maður við betlara
sem lengi hefur elt mann: „Vildi yðar náð
ganga burt?“ Ella mundi hann móðgast stór-
lega, og slíkt leyfir maður sér ekki á Spáni.
— Eru Spánverjar vinnusamir?
— Yfirleitt telja Norðurlandabúar að
Spónverjar geri lítið annað en hvíla sig og
hafa gaman af að birta myndir af þeim stein-
sofandi undir vegg með barðastóra hatta. En
ég held þeir geri Spánverjum rangt til. Þeir
fara mjög snemma á fætur að nota morgun-
svalann. Þegar líður að hádegi fara borgar-
búar heim, en úti í sveitinni setjast menn í
forsælu með bitann sinn og drekka vín með,
aðallega rauðvín. Vatn er ekki talið drekk-
andi og alls ekki beint úr krananum, heldur
er neyzluvatn keypt á flöskum.
Hvað borða þeir aðallega?
— Mikið af alls konar grænmeti. Þeir hafa
margar tegundir af baunum, sumar stórar
og ákaflega góðar. Ég man eftir einni tegund
sem mér þótti sérstaklega góð. Hún hét gar-
bangos. Ég held þær séu kallaðar hrossa-
baunir á íslenzku og þyki hæfa hrossum. Svo
þegar menn vilja gera sér vel til, t. d. á
sunnudögum, borða þeir kjöt. Mikið var af
fiski, aðallega íslenzkum saltfiski, því að nýr
fiskur er ákaflega dýr. Mörgum þótti salt-
fiskurinn góður, en öðrum hreint ómeti. Það
var í þá daga fræg saga þegar þeir Sveinn
Björnsson síðar forseti og Einar Kvaran fóru
að semja um Spánarvínið eins og kallað var,
.

vbsBuÉÍIIÍI* A
ÉliiL # 9 |
að þeir gátu ekki fengið íslenzkan saltfisk
á 1. fl. veitingahúsi. Þetta stafaði af því að
saltfiskur þykir fátækra manna fæða. Þeir
éta hann hráan, soðinn, steiktan og mat-
reiddan á ótal vegu. Þegar ég var í Þýzka-
Iandi var mikið vinfengi milli mín og
spænska sendiherrans. Hann kvartaði við
mig yfir því að hann fengi hvergi íslenzkan
saltfisk svo ég pantaði handa honum 100 kg.
Þegar saltfiskurinn kom lá hann veikur í
rúminu, en frúin sagði að hann hefði sprott-
ið upp alheill þegar hún hafði gefið honum
saltfiskinn.
— Og er ekki talsvert drukkið?
— Ojú, það er heitt og menn þorstlátir, og
ekki annað til að slökkva þorstann en vín.
Hjá efnuðu fólki er drukkin ein víntegund
á dag svo menn verði ekki leiðir á víninu,
einn daginn rauðvín, annan hvítvín, þriðja
kampavin o.s .frv. Það er heldur ekki til
neins að bjóða Spánverja kvöldhressingu með
víni. Það er eins og að bjóða manni vatns-
glas hér.
— Ber eitthvað á óhollustu af þessu?
— Hræddur er ég um að þetta sé ekki gott,
menn verða linir við vinnu.
Eftir hádegismatinn sem er borðaður kl.
1 3 sígur á menn höfgi og þeir taka á sig
náðir um sinn, hátta og breiða ofan á sig.
Það er sú fræga ,,siesta“. Á þeim tíma segja
þeir að engir séu úti nema hundar og Eng-
lendingar, alla útlendinga kalla þeir yfirleitt
Englendinga. Svo rakna þeir úr rotinu um
3—4 leytið, og þá er föst venja að fara á
veitingahús, hver maður venur komur sínar
á sama staðinn. Þar sitja menn með glös og
síðan ganga þjónar á milli með tvo katla, í
öðrum er lútsterkt baunakaffi, en hinum heit
mjólk, og hver maður ræður hversu sterkt
er blandað. Þarna hitta menn kunningjana
og spjalla saman, en um fimmleytið er farið
til vinnu aftur og unnið til kl. 8—9. Þá kem-
ur kvöldmatur, en að honum loknum, um
tíuleytið, setjast menn út í kvöldsvalann, og
börn eru þá enn á fótum.
— Hvað er hæft í sögum um hina spænsku
rómantík, að glápa upp í glugga hjá kven-
manni og leika á gítar?
— Spænska rómantíkin á sína sögu eins
og annað. Spánverjar eru fátæk þjóð, og
sagt er að ef maður vildi koma sér vel við
stúlku þá þætti henni langtum betra að fá
góða pylsu með miklum pipar heldur en stór-
eflis rósavönd, því að rósirnar eru alls stað-
ar. En það gilda. eða giltu, ákaflega strang-
ar reglur um kynni ungs fólks. Ungar stúlkur
máttu ekkert fara nema í fylgd með eldri
konu, og ég þekkti gamla konu sem komin
VIKAN-JÓLABLAÐ 25