Menntamál - 01.12.1935, Blaðsíða 6

148
MENNTAMÁL
sanna í þessu máli, og fara venjulega á mis við gagn-
legar bendingar af þeim, sem vit hafa á. Þeir fullorðnu
bregðast æskulýðnum, og fæsta loreldra grunar, hvað
synir þeirra liafa við að stríða með sjálfum sér. En
læknar gætu oft verið hollráðir i þessu efni.
Þá er önnur athöfn í sambandi við kynþroskaaldur-
inn, sem piltar læra hvergi neitt um. Það er sæðismissir
i svefni („pollution"), senx byrjar hjá drengjum á ferm-
ingaraldri, og á sér oft stað á liálfs mánaðar fresti.
Sæðið rennur að nóttu til, í svefni, en venjulega vakn-
ar pilturinn við um leið. Þessi athöfn lieldur áfram
hjá fullorðnum karlmönnum, nema þeir gangi í hjóna-
band, eða liafi að jafnaði mök við konur. Það væiú lieppi-
legt, að piltarnir liefðu þekking á þessu, þvi að ýmsir
þeii’ra eru, af vanþekkingu sinni, liræddir við sáðfallið
og halda, að það sé óeðlilegur slappleiki eða jafnvel
mænuveiki, sem geri þá siðar ófæra í hjónalífi. Það eru
ekki smávegis áhyggjur, sem unglingarnir gera sér að
óþörfu, eingöngu vegna þess, að enginn fræðir þá um
þessar eðlilegu athafnir líkamans.
Þá er rétt að drepa á nokkur atriði í lífi ungu stúlkn-
anna. Éitt af rækilegustu líkamlegu einkennunum um,
að unga stúlkan sé að lcomast á fullorðins aldur, er þeg-
ar tíðirnar hyrja og stúlkan fer að hafa á klæðum, venju-
lega á mánaðarfresti. Þetta er merkisviðburður í lifi
liverrar stúlku, og maður skyldi ætla, að hún væri venju-
lega undir þetta atvik búin, með skilning á hvernig
á blóðmissinum stendur, hvað það er, sem kemur honum
af stað, og hvers beri að gæta, meðan á þessu stendur.
En það er nú eittlivað annað en flestar stúlkur fái fyrir-
fram upplýsingar um þessi atriði. Mér er kunnugt um,
að ýmsar mæður gera ekki dætrum sínum viðvart um
hverju þær eiga von á, svo að þeim verður bylt við,
þegar þær fara allt í einu að missa blóð, nema þær hafi