Menntamál - 01.12.1935, Blaðsíða 33

MENNTAMÁL
175
Hverjum, sem virðir fyrir sér hóp smábarna, lilýtur
að finnast þau öll borin til sannrar bamingju. Þau eru
glöð, frjálsleg og hreinskilin og þekkja ekkert til þeirr-
ar hræsni og skinhelgi, sem svo mjög gætir í samhúð
þeirra fullorðnu.
En livernig stendur þá á því, að glampinn hverfur
svo fljótt úr harnsaugunum, starfsgleðin dvínar og sak-
leysi bernskunnar er flekkað áður en varir?
Þessu svara margir nútima barnasálarfræðingar hik-
laust. „Það er uppeldið, sem eyðileggur börnin, heim-
ilin og skólarnir í sameiningu“. Þetta er þungur dóm-
ur, og erfitt við hann að una. En sannleikurinn er oft
beizlcur, og er þó eina ráðið að liorfast í augu við liann,
ef breyta skal um til batnaðar.
Það er ckki sársaukalaust fyrir foreldra og kennara,
sem vilja gera sitt bezta, að verða að jála, hve mjög
þeim hefir yfirsézt í einu og öðru.
En það má mikið læra, hæði af sinni eigin reynslu
og annarra, og er öllum, sem að uppeldismálum vinna
nauðsynlegt að fylgjast eftir föngum með þvi, sem bezt
er skrifað um þessi efni.
Á síðustu tíu til tuttugu árum hefir mjög mikið ver-
ið ritað um svo kölluð vangæf hörn. Þessi börn eru
stöðugt áliyggjuefni, hæði fyrir heimili og skóla.
Á meðal þeirra mörgu, sem á seinni árum hafa skrif-
að um vangæf börn, er skozkur barnasálarfræðingur
og skólamaður, A. S. Neill. Hann starfrækti einkaskóla
í Englandi og eru mest send til hans hörn, sem revnzt
hafa óviðráðanleg í öðrum skólum.
í einni af bókurn sínum, „The Problem Child“, seg-
ir Neill frá starfi sínu og þeirri reynslu, sem hann
hefir fengið af náinni samhúð við þessi börn. Eg ætla
mér ekki beint að rekja efni bókarinnar. Það yrði of
langt mál, en ég liefi hana lil hliðsjónar, þegar eg skrifa
niður þessar hugleiðingar mínar, því að lestur hennar