Menntamál - 01.12.1935, Qupperneq 9

MENNTAMÁL
151
skap, í ræðu og riti, um þessi mál. Það cr svo margt,
sem menn liafa beyg af, og flestum þykir varasamt
að fræða ungt fólk um kynferðileg efni og athafnir,
sem þó eru skilyrði fyrir viðhaldi mannkynsins, og hafa
svo viðtæk áhrif á sálarlíf og lieilsufar manna.
Spurningin er, livort upplýstir nútímamenn sætta sig
við þetta vanþekkingarástand til langframa — að for-
eldrarnir þegi við hörn sín og skólarnir gangi á svig
við kynferðismál, við kennslu i náttúrufræði og heilsu-
fræði. — Á hverju ári ná nokkur hundruð íslenzk börn
fermingaraldri, og „leggja út i lifið“, sem kallað er,
vankunnandi um þessi efni. Þess liefir ekki orðið vart,
að prestarnir, sem þó leilasl við að liafa álirif á ungl-
inga á þessu aldursskeiði, liefðu áhuga á að útvega
þeim þekking um kynferðisatriði. Þvert á móti. Kirkj-
unni liefir liælt við að bera fram gagnslaust lijal um
„synd“ í sambandi við kynferðismál. En það ])ýðir ekki
að ætla sér að bæla niður kynhvatirnar; það eru ekki
aðrar fýsnir þeim slerkari.
í eðli heilbrigðra barna og unglinga er rík þörf og
krafa um útskýring á fjölgun mannkynsins, og þeim at-
liöfnum, sem eru í sambandi við það. Menn gcta stung-
ið hendinni i eigin barm og kannast við, að á vissu
aldursskeiði voru höfð öll úlispjót til þess að komast
fyrir það sanna i málinu.
1 rauninni er óþarlt að pexa um, livorl réll sé að
fræða börn og unglinga um kynferðismál, því unga
fólkið reynir með öllu móti að fá eitthvað um þau að
vita, á eigin spýtur. Hér liggur því ekki fyrir spurn-
ing um hvort eigi að vcita þessa fræðslu, heldur hver
eigi að gera það. Börnin í'á sjaldan mikið að vita hjá
foreldrum sínum. En er þá heppilegt, að þau sæki
þekkinguna til jafnaldra sinna, sem einhvers hafa orð-
ið visari, eða til vinnufólks á heimilinu, eða kannske
í ruglingslegar og klúrar bækur? Er betra, að ungling-