Menntamál - 01.12.1935, Qupperneq 34

176 MENNTAMÁL.
hefir opnað mér nýtt útsýni og skýrt margt fyrir mér,
sem áður var óljóst.
Neill slær því föstu, að undantekningarlítið sé það
öðrum að kenna, þegar börnin verða vangæf og leið-
ast afvega.
Börn, sem eru að upplagi eins og fólk er flest, eru
venjulega miklu minna skemmd með uppeldinu.
Hin, sem eru á einhvern hátt óvenjuleg, híða oft tjón,
bæði á sál og líkama, fyrir skilningsleysi og óvitaskap
þeirra fullorðnu.
Refsingar fordæmir Neill með öllu, segir að þær g'eri
alltaf og undir öllum kringumstæðum illt eitt. Sama
máli gegnir auðvitað um liræðslu við refsingar og svo
það, að vekja sektarmeðvitund harna, hvort sem trú-
arhrögð eða annað er til þess nolað.
Þeir, sem fást við vangæf hörn, verða að komast
fyrir orsakir afbrota þeirra, og inun þeim þá skiljast,
að það er lækning, en ekki hegning, sem með þarf.
Neill lekur liörnin eins og þau eru og lofar þeim að
vera eins og þeim er eðlilegt.
Þegar þessi vangæfu börn koma i skóla lians, gera
þau allt þveröfugt við það, sem þau álíta að eigi að
gera. Þau hrjóta og bramla, ljúga og stela. Þeim er
aldrei hegnt, en alltaf mætt með samúð og skilningi
og í kynningunni við þau leitast við að komast fyrir
rælur þessara meina.
Langoftast, segir Neill, leggja hörnin niður ósiðinn
eftir nokknrn tíma, ef þau aðeins fá að vera i friði,
laus við hoð og bönn þeirra fullorðnu.
Neill hefir óhifandi trú á barnseðlinu. Auðvitað við-
urkennir hann, að honum hafi oft mistekizt, en til þess
liggja líka margar ástæður. Heimilin trufla skólastarf-
ið, og sum barnanna orðin rótgróin i óknyttunum af
langvarandi miskilningi, refsingum og liræðslu.
Vangæft barn, segir Neill, er vansælt barn, sem á