Menntamál - 01.04.1937, Blaðsíða 40

34
MENNTAMÁL
oftsinnis á dag, sjaldan mjög lengi i einu, eins og ger-
ist á þessum aldri. Hver spurningin rak nú aðra:
Mamma, hvað lieitir þetta dýr? Pabbi, bvaða fiskur
er þetta? HvaS Jieitir þetta? o. s. frv. Og vegna Jiins
vaknandi áhuga fyrir ritmyndum orSanna, beindist at-
liyglin að þeim, jafnbliða myndunum af sjálfum dýr-
unum. Þannig kynntist hann smátt og smátt allmörg-
um prentuðum orðum, án þess þó að þekkja þau í
fyrstu, á svipaðan liátt og JDÖrn, sem eru að læra að
tala, heyra livað eftir annað orðin sem töluð eru i lcring
um þau, áður en þau skilja þau til fullnustu og læra
að J^eita þeim. Brátt lærði Örnólfur nú að þekkja fleiri
og fleiri hinna feitletruðu orða i bókinni. Eg æfði liann
í því, að vera sem fljótastan að þekkja myndirnar og
orðin, fyrst Jivortlveggja i senn, en síðar með því að
fela mynd dýrsins.
Um þetta leyti lvom nýtt áhugaefni til sögunnar: Á-
huginn fyrir stafsetningu orðanna. Eáns og áður er
getið, liafði hann af lcubbunum lært að þekkja alla
stafinu og gal „teilaiað11 þá livern um sig', án þess að
hafa þá fyrir sér. Fyrst, þegar liann Jjyrjaði að þekkja
orð, virtist hann ekki veita því neina atliygli, að þau
væru sett saman úr stöfum. Nú, aftur á móti, gerði
hann sér leilc að því, að þylja stafaröðina í orðunum,
sem liann lærði að þekkja og lesa, og Jrrált fór hann
einnig að spyrja um ýms orð, er hann Jieyrði, livernig
þau væri stöfuð. Stöfunaráhuginn varð um tíma svo
mikill, að hann var daginn út og daginn inn að stafa
orð, mest utan bókar, og að spyrja, lavernig þetla og
þetta orð væri stafað. Stöfunin stóð ekki i beinu sam-
bandi við lestrarnámið að því leyti, að hann stafaði
orðin eklci í þeim tilgangi að stauta sig fram úr þeim
eða að setja þau saman í heild. Það var einmitt mjög
greinilegt og athyglisvert, að löngu eftir að Örnólfur
hafði lært að lesa fjölda orða, sem hann þekkti og eftir