Menntamál - 01.04.1937, Side 43

menntamái,
37
i'aun, að drengurinn var alltaf eins frjáls og óþving-
aður við lestrarnámið og framast er liugsanlegt. Eg
fullyrði, að hann liafðist ekkert að við lestrarnámið,
ekki i eitt einasta skipti, án þess að vilja það sjálfur.
Að lokum nokkur ályktunarorð: •
1. Svo sem Ijóst er af því, sem sagt er hér að fram-
an, þá gat Örnólfur auðveldlega lærl að lesa fjölda
orða og heilar setningar, áður en hann var fær um
að selja þau saman úr stöfum og atkvæðum, jafnvel
eftir að liann hafði íengið mikinn áhuga á að greina
orðin sundur í stafi, gat hann enn ekki lesið þau, fyrr
en hann kannaðist við heildarmynd orðsins. Þetla er
merk staðreynd, í fullu samræmi við þær niðurstöður
barnasálarfræðinnar, að börnin skynja í heildarmynd-
um, og sumt af því, sem fullorðna fólkinu finnst ein-
faldast, er börnunum torskildast. Er þelta alvarlegt
Uppeldisfræðilegt umhugsunarefni, sem á við um lestr-
arkennslu, en einnig um kennslu í öðrum greinum.
2. örnólfur, sem var algerlega frjáls við lestrarnám-
ið, enda svo ungur, að um annað gat ekki verið að
ræða, leil aldrei við að lesa orð eða setningar, sem
ekki voru sett á einhvern liátt í samband við áhuga-
og hugmyndaheim hans, og virtist alls ekki hafa skil-
yrði til að hafa gagn af öðru. Hina venjulegu röð sund-
Urlausra atkvæða, sem flestar byrjendabækur i lestri
hefjast á: sí, só, sú, sá, lá, lí, ló, lú o. s. frv. fékkst
hann ekki til að líta við né hafa yfir.
3. Orðin virtust ekki mismunandi erl'ið fyrir Örn-
ólf eftir þvi, livort þau voru stutt eða löng, heldur nærri
eingöngu eftir þvi, að hve miklu leyti tókst að setja
þau í samhand við áhugaefni hans.
Augljóst var, að teiknun og skrift (j)rentletur) hjálp-
uðu Örnólfi eigi lítið við lestrarnámið, hæði með því
að glæða og viðhalda áhuganum, og með því að festa
uiyndir orða og stafa í minninu.