Menntamál - 01.04.1937, Blaðsíða 50

44
MENNTAMÁL
svo það leiti ekki gæfunnar fyrir utan sjálft sig. Þess-
vegna er stærsta og alvarlegasla úrlausnarefni vorl í
uppeldismálum þjóðarinnar, að sjá æskunni fyrir nægi-
legum verkefnum, og skapa henni skilyrði lil að leysa
þau af liendi.
Það alvarlegasta, sem hent getur nokkurn æskumann,
er það tvennt, að eiga engin áhugamál, finna engin
hlutverk, og fá ekki að vinna þegar hann hýður fram
krafta sina, vera lokaður frá hlutverkum sínum, sem
liann þráir.
Fyrir fáum árum þekktist ekki það ömurlega fyrir-
hrigði, að þeir, sem vildu vinna, fengju það ekki. Þá
var framtíðin ráðnari að þvi leyti, að æskan vissi að
allmiklu leyti, tivað hennar heið. Þelta gaf skapgerð
hennar jafnvægi og festu. Það má segja, að fábrevtt-
ari leiðir lágu þá út í lífið en nú, en þær voru vissari,
og nú er svo komið að tiver einasli maður spyr með
alvöru og kvíða: Hvað verður um allt þelta unga og
glæsilega fólk, sem árlega leggur úl í hina miklu gæf-
unnar leit? Á öllum sviðum atvinnulífsins er framhoð-
ið meira en eftirspurnin eftir mannsorkunni, og þar af
leiðandi eru þessu einu auðæfi æskunnar eins og veíð-
laust, innifrosið fc, sem engum kemur að gagni, og þó
er mannsorkan mcsta auðlegð liverrar þjóðar, að láta
hana liggja ónotaða er hin gálausasta búskaparaðferð,
sem hægt er að liugsa sér, þegar þúsundir verkefna
l)iða úrlausnar. En það er annað og meira, sem glal-
ast á slíkum neyðarlímum en mannsorkan. Það er hinn
siðlegi þroski æskunnar, því: „Ef slarfinu linnir er
lijartanu hætt“. Auk þess, sem atvinnuleysið er liinar
opnu dyr að allskonar siðleysi, þá drepur það sjálfs-
virðingu og metnað livers æskumanns, að þurfa að
þiggja atvinnuleysisstyrki, atvinnuhótavinnu og annað
slíkt náðarbrauð. Ég óttast ekki svo mjög hina svoköll-
uðu spillingu æskunnar, hvorki að utan eða innan, ef