Menntamál - 01.04.1937, Qupperneq 38

32
MENNTAMÁL
skrifuð voru, slóru prentletri, með blýanti á pappa-
spjöld. Hann ltallaði orðin „myndirnar sínar“, og er
það býsna táknandi heiti. Orðin á spjöldunum táknuðu
hluti og persónur, sem honuih voru hugleiknust á þeim
aldri, t. d. mamma, pabbi, sysla, bill, skip, Örnólfur
o. s. frv. Um nokkurt skeið liafði Örnólfur hinn mesta
áhuga fyrir „myndum“ sínum og heimtaði þráfaldlega
að fá að skoða þær. Áhuginn á hlutunum yfirfærðist
á orðin, sem, tálcnuðu þá, og hluturinn og orðið virt-
ust renna saman í eilt i liuga lians. T. d. blandaði hann
oft saman orðunum: pabbi og Sigurður, mamma og
Áslaug, enda þótt hann þekkti þau greinilega að. Eftir
tvo, þrjá mánuði dvínaði áhuginn fyrir spjöldunum.
Var ekkert um það fcngizt, og lestrarkennslan lögð
á hilluna um langt skeið.
Á fjögra ára afmælinu fékk Örnólfur, að gjöf, tré-
kubba með stafi’ófi rómverska lestursins á. Var einn
stal’ur á hverjum kubb, upphafsstafurinn öðrum megin,
en lágstafurinn liinum megin. Nolaði hann kubbana
aðallega sem byggingarefni, en lærði samt smám sam-
an að þekkja alla stafinu, þannig, að hann gal teikn-
að þá með krít á gólfið, án þess að hafa þá fyrir sér.
En auðvilað var hver stafur settur í lífrænt áhugasam-
band við eitthvað, er hann þekkti áður, t. d. P, pabba-
stafur, S, Sigurðarstafur, F, stafur flugvélarinnar o. s.
frv. En á þessu stigi fékk Örnólfur aldrei neina bend-
ingu um að úr stöfunum mætti setja saman orð, enda
var augljóst, að hann var þá allsófær um að læra nokk-
uð á þann hátt.
En nú víkur sögunni að ]iví, þegar hin raunveru-
lega lestrarkennsla liefst, en það var á bolludaginn sið-
astl. vetur, Örnólfur þá 5x/2 mánuð á 5. ári. Hann var
fullur áhuga fyrir viðburðum dagsins, og talaði ekki
um annað cn bollur og flengingar. Svo komu dagblöð-
in með stórletraðar bolluauglýsingar. Benti eg lionum