Skírnir - 01.04.1920, Síða 31

Ráðningastofur.
Vinnuveitendur þurfa verkamanna, verkamenn vinnu-
■veitenda. Atvinnurekandi án verkafólks, verkafólk án
atvinnu —
»það er sama og sjálegt skaft,
sem að vantar blaðið*
Þar sem atvinnulíf er beilbrigt, veita því kvorir þessir
^ðilar atvinnunnar öðrum »slíkt sem hönd hendi, eða
fótur fætic. En fyrst verða þeir að finnast, og því greið-
fegar sem hvorir finna aðra, vinnuveitendur og verka-
'öienn, því minni tími, áreynsla og fé fer forgörðum í ár-
^ngurslausa leit og bið. Leitin verður með ýmsu móti
eftir því hvernig til hagar á hverjum stað Menn leita
fyrir sór sjálfir um atvinnu eða verkafólk með því að
ganga manna á milli og spyrjast fyrir, eða fá kunningja
sína til þess, eða auglýsa í blöðunum. Slíkar aðferðir
verða þó oft þreytandi skollablinda. Því er það að r á ð n-
ingastofur hafa verið settar á fót víða um lönd, til
þess að vera milliliður milli vinnuveitenda og verka-
naanna — útvega verkamönnum atvinnu og vinnuveitend-
■úna verkafólk. Stundum reka einstakir menn slíkarráðn-
fngastofur fyrir sjálfs sín reikning og taka borgun fyrir
að ráða menn í vinnu. En ekki hafa slíkar stofur altaf
Þótt fara vel að ráði sínu, og því hafa sumstaðar verið
gefin lög um þessa atvinnu. í Þýzkalandi voru t. d. 19 LO
gefin út lög, er kváðu svo á, að til þess að hafa ráðningu
verkafólks að atvinnu þurfi sérstakt leyfi. Slíkt leyfi fæst
ekki i) ef umsækjandinn er sannur að því að hafa reynst
óáreiðanlegur i ráðningastarfi eða öðrum efnum, 2) ef ekki