Valsblaðið - 01.05.1979, Síða 37

sem vann aðra stærstu keppnina.
Maður má samkv. háskólaregl-
unum heimsækja og athuga að-
stæður hjá aðeins 6 skólum, sem
hafa haft samband við mann.
Eg fór ekki í neina heimsókn,
vegna þess að ég var alltaf
ákveðinn í að fara til W.S. En
það hefði t.d. verið gaman að
fara til Hawai, því að báðir
háskólarnir þar buðu mér þang-
að, þótt ekki hefði verið nema
til að komast í sól.
- Hvers var ætlast til af þér,
þegar þú varst fenginn til skólans?
Það var ætlast til þess, að ég færi
beint í aðalliðið og, að leikur
hðsins snerist um mig. Þjálf-
arinn hefði fylgst með mér frá því
í highschool og hann ætlaðist til
þess og taldi, að ég gæti gengt
þessu hlutverki. Ég er 218 cm á
hæð og það er enginn hærri en
ég þarna úti, svo að möguleik-
arnir virtust góðir. En ég brást.
Það var búið að auglýsa mig
svo mikið með viðtölum og
greinum í fjölmiðlum að áhang-
endur og liðsmenn hinna liðanna
voru við öllu búnir að láta mig
hafa það óþvegið, bæði innan
sem utan vallar. Ég hvorki greip
boltann né hitti körfuna og var
aldrei almennt með í leiknum.
Ef svona gengur leik eftir leik þá
versnar alltaf ástandið og ör-
væntingin frekar eykst heldur en
bitt, ekki síst hjá þjálfaranum,
sem hafði bundið miklar vonir
v'ð mig og okkar áhorfendur,
sem urðu mér andsnúnir og ég
varð bæði argur og leiður og
sjálfstraustið varð ekkert.
- Hvenær fer svo að ganga
betur hjá þér?
f*að er ekki fyrr en 10 leikir
eru eftir af keppninni sl. vetur.
bá meiðist sá, sem hafði verið
aðalmiðherjinn og ég er settur
inná. Strax í þeim leik gengur
mér vel og skoraði ég 37 stig
og það fór eins og til stóð, að
um leið og ég fór að „tikka“
þá „tikkaði" liðið og allt varð
léttara og skemmtilegra. Eftir
þennan fyrsta leik hefur viðhorf
mitt til leiksins og liðsins breyst.
Ég hafði alltaf verið málamiðl-
unarmaðurinn, sem bar mikla
virðingu fyrir hinum leikmönn-
unum og trúði því varla, að ég
gæti verið eins góður og þeir,
þrátt fyrir hæðina, en nú heimta
ég minn skerf í hverjum leik
enda hefur það sýnt sig, að þegar
mér gengur vel þá gengur liðinu
vel. Núna er lögð svo mikil
áhersla á það að passa mig að
það losnar miklu meira um hina
leikmennina. Ísíðustu lOleikjun-
um hef ég skorað að meðaltali
21 stig í leik og hirt 10 fráköst.
- Fylgjast öll Bandaríkin með
ykkar liði?
Nei, en þegar við leikum við
sterkustu og frægustu liðin þá
fáum við mikla pressu. Þegarvið
unnum UCLA þá var sjónvarpað
um öll Bandaríkin og gerð var
grein fyrir leiknum og einstaka
leikmönnum. Ég var þá tekinn
sérstaklega fyrir og athyglin
hefur beinst mikið að mér síðan.
Það hafa verið sífelldar greinar
og viðtöl við mig í hinum og
þessum blöðum t.d. SPORTS
ILL.
- Er karfan vinsælasta íþrótta-
greinin í skólanum?
Football er vinsælli. Þar eru
áhorfendur á leik u.þ.b. 60.000,
en í körfunni aðeins 3-4000 því
að liðinu hefur gengið frekar illa
undanfarin ár. íþróttahúsið okk-
ar tekur 9000 áhorfendur.
- Má skólinn ráða ótakmark-
aðan fjölda íþróttamanna til sín?
Hver skóli má hafa 15 leikmenn
á skólastyrk í körfunni en 98 í
football. í körfunni mega 12
ferðast til annarra skóla en allir
15 mega taka þátt í leikjum
liðsins heima.
- Hvernig er stemmningin á
leikjunum?
Það má segja, að á áhorf-
endabekkjunum ríki hálfgert
stríðsástand löngu fyrir leik því
að á ferðalögum fylgja liðunum
fjölmargir áhorfendur, staðráðn-
ir í því að láta heimaliðið ekki
stjórna neinu á bekkjunum.
- Eru leikmennirnir í háskóla-
liðunum sterkari en Bandarísku
leikmennirnir á íslandi?
Já þeir eru miklu sterkari. Aðal-
lega þó vegna þess að þeir eru
miklu stærri. Bakkararnir eru
190-200 cm. Minni framverð-
irnir, sem eru yfirleitt skytturnar
og þeir, sem fara í hraðaupp-
hlaupin með bökkurunum eru
195-205 cm. Stærri framverð-
irnir, sem eru í fráköstunum með
senternum eru 205-210 cm og
miðherjarnir eru ennþá stærri.
Eins og sjá má, þá er leikurinn
þrælskipulagður og hlutverka-
skipting mikil.
- Hvernig er það að vera
orðinn frægur körfuknattleiks-
maður í Bandaríkjunum.
Ég hef reynt að halda mínu
striki sem hingað til. Það eina,
sem ég hef að styðjast við er það
uppeldi, sem foreldrar mínir hafa
veitt mér. Skólinn hefur ekki séð
ástæðu til þess að undirbúa menn
því álagi, sem frægðin í skóla-
íþróttunum hefur oft í för með
sér. Ég hef séð svo mörg dæmi
þess, hvernig frægðin hefur eyði-
lagt efnilega íþróttamenn, að ég
vona að það verði til þess, að ég
falli ekki í sömu gryfju og þeir.
R.H.
35