Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 25

25
sem þekkir orðið og vill ekki trúá því, að það sé
guðs orð, hlýtur alveg hugsunarlega að enda i hin-
um afkáralegustu fjarstæðum. Því só orðið ekki
frá guði, þá leiðir þar af, að það orð, sem sagt hef-
ur hin æðstu og dýpstu sannindi, sem til eru í heirn-
inum, hefur sjálft lygi að undirstöðu. Er það sögu-
lega mögulegt? Er það sálfræðislega skiljanlegt?
Er það hugtakslega sennilegt? Mundi lygin' geta
framieitt bók, sem er orðin til á mörgum öldum,
rituð af mörgum og ólíkum höfundum, og sýnir
oss þó samanhangandi framþróun, þar sem sömu
sannindin verða fyrir oss æ þroskaðri, allt frá frjó-
anga og brumi til blóms og ávaxtar? — Nei, þann-
ig ljúga menn ekki.
En hvað stoða sannanir? Það eru engan veg-
inn þessar sannanir, sem í fyrstu eiga að sannfæra
leitandi mann um guðdómleik orðsins. Andinn
hlýtur að verða snortinn af andanum, að öðrum
kosti eru fjaílháar sannanir máttvana. Sönnun
sannananna er ávalit þessi: „hver sem hefur eyru
að heyra með, hann heyri.“ Það og ekkert annað.
Án vakandi samvizku kemst maðurinn aldrei til
vissu um guðdómleik orðsins og þar af leiðandi
aldrei til sáluhjálparvissu. En þar sem vakandi
samvizka mætir „orðinu" og umfaðmar það, þar
fæðist, jafnvel án nokkurra „sannana", vissa sú
um guðdómleik orðsins, sem er undirstaða allrar
persónulegrar sáluhjálparvissu, —-------