Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 32

32
framhaldi þessara tveggja rejmda er fólgin sáluhjálpar-
vissan af orðinu.
Andleg fátækt mín tekur í aðra hönd mér,
sannfæring mín um sannleik ritningarorðsins í hina,
og inntak fyrirheitanna segir: stökktu! — og svo
stekk eg hið mikla stökk út í botnlaust djúp náðar-
innar. Eg trúi á náðina og þakka fyrir náðina og
er viss um frelsun mína án þess að hafa enn þá
fundið, smakkað eða orðið nokkra vitund var við hana.
Vissan er á þessu stigi í fyllsta mæli „föst sann-
færing um það, sem ekki sést“ (Hebr. 11,1), —en
þó föst sannfæring. Því að þó jörðin breytist og
fjöilin hrynji í hafsdjúpið, haggast þó eigi sannfær-
ing sú, sem sprottin er af þessari rót: „hér stend
eg; eg get ekki annað! samvizka min þrýstir mér“.
Þetta fyrsta stig vissunuar er samt sem áður að
eins gegnumgöngustig.
Sá, sem er stokkinn út á djúp náðarinnar, kemst
fljóti að raun um, að djúpið „ber upp“. Sá, sem í
samvizkuþrýstingu hefur gripið orðið, fær brátt smekk
orðsins í samvizkufriði.
Þetta er mjög einfalt og óbrotið.
Þegar eg trúi orðinu um, að eg, hinn andlega
fátæki, eigi þó himnaríki, þá get eg ekki annað enn
lofað og vegsamað guð og þakkað honum fyrir
þessa óumræðilegu gjöf hans; og áður enn eg veit
af, fyllir „fögnuður frelsisins" hið fátæka hjarta mitt.
Þegar eg trúi orðinu um, aðegsé guðs barn i