Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 42

42
eða sjálf hin fljótbrunna nát.túra tilflnninganna, sem
var orsök til þess, að „hinar sælu tilfinningar*
hurfu allt i einu; — en á bak við það allt stóð
agandi speki drottins. Trúfesti hans hafði eigi get-
að neitað oss um náðarreyndina, þá er vér trúðum
réttilega orðinu; en trúfesti hans gat enn þá síður
látið oss halda náðarreyndinni, þá er vér út af
henni vorum að því komnir að falla úr náðinni.
Heldur þá láta oss íalla úr vissunni, enn úr náð-
inni! Og þannig fór það þá. Hinar sælu tilfinn-
ingar eða „hinar háu opinberanir" viku burtu úr
hjarta voru. Það var eins og drottinn hyrfi oss.
Oss fannst sein hnigum vér eða fleygðumst út úr
faðmi guðs vors frelsara. Myrkrið umkringdi oss
að nýju. Hið óraskanlega orð guðs var að visu
þegar til taks, en vér vorum ekki til taks. Hjarta
vort var orðið matvant af sælum tiifinninguin eins
og börn af sætindum, og oss féll eigi hið þurra orð.
Svo kom efi og þrjózka og ailir stormar ástríðisins.
Um tíma var öll trúarvissa eins og fokin burtu.
Vér stóðum aptur, þar er vér höfðum staðið, áður
enn trúarvissan fæddist í hjörtum vorum. Máttar-
stólparnir riðuðu, og það var ringulreið í innheimi
vorum. Með erfiðismunum urðum vér að berjast
aptur til ljóss og friðar; og vegurinn var hinn sami
sem áður. Vér leituðum til orðsins, og orðið tal-
aði með festu, valdi og guðdómsfyllingu. Orðið
krafðist trúar og skapaði trú. Það sagði nú sem
fyr: „sælir eru hinir fátæku í andanum", — og