Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Side 47

47
að oiðið, sem þrýsti til trúar, reyndist óbrigðult,
er þvi var trúað. —
Að réttu lagi hefur trúarvissan því tvöfalda
undirstöðu og uppsprettu. Hún helzt uppi bæði
af orðinu og reynslunni, en eigi ávallt jafnt af
hvorutveggja. Stundum má orðið sín meira enn
reyndin, og þá verður það vogun samvizkunnar,
sem er aðaleinkenni vissunnar — „sælir eru þeir,
sem elcki sjá og trúa þó“. Stundum ber meira á
reyndinni enn orðinu, og þá verður einkunn viss-
unnar inndæll lífreyndar veruleiki — „eg hef séð
guð augliti til auglitis og líf mitt er frelsað" (1. Mós.
32, 30). En hvort sem er, þá er trúarvissan jafn
örugg; því að það er hið sama guðlega sannleiks-
vald, sem er undirstaða vissunnar. „Orðið" er
sannleiksvaidið i blómhnappi — Jiað verkar á sam-
vizkuna; „lífreyndin* er sannleiksvaldið í blómi og
ávexti, — það lykur um allan persónuleikann.
Sífeilt hefur orðið og reyndin áhrif hvort á
annað, svo lengi sem vér erurn i heimi þessum.
Aldrei falla þau hér í lifinu alveg saman, og aldrei
geta þau alveg hvort. án annars verið. Hve nákvæm-
lega þau eru samtvinnuð, sjáum vér t. a. m. af
þessum orðunr hjá Páli: „En í öllu þessu (þ. e.: í
Þjáning, þrenging og ofsókn) vinnum vér frægan
sigur fyrir aðstoð hans, sem elskaði oss. Íví eg er
þess fullviss, að hvorki dauði né líf . . . . muni geta
skilið oss við guðs kærleika, sem er í Kristó Jesú
drottni vorum“ (Rómv. 8, 37—39). Hvort er það