Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Page 49

49
upp á neðstu rimina í stiganum. Siðan stigum vér
með hjálp vængjanna upp á næstu rim. En væng-
irnir freista vor t.il að fljúga burtu úr hininstigan-
um og um ieið burtu af himinveginum. En þá bila
vængirnir oss; þeir geta enn þá ekki haldið oss
uppi. Vængbrotnir flýtum vér oss þá til baka, og
tökum aptur um himinstigann. Og þar, í stigan-
um, gróa hinir lömuðu vængir. Nýjar flugfjaðrir
vaxa, vér komumst einni eða tveimur rimum hærra
upp i stigann og þykjumst aptur nógu færir til að
vera stigalausir og fljúga einir. En aptur bilar
vængjaaflið, og vér fánm nýja ráðningu um gagn
og blessun hins fasta stiga.
Þannig gengur það. Að ytri ásýndum er trúar-
vissa vor reikul og riðandi; en fyrir þann, sem er
hreinskilinn af hjarta, er hún óhagganleg sem klett-
ur. Ef vér dettum úr stiganum, þá halda vængirnir
oss uppi; ef vængirnir bila, þá heldur stiginn oss
uppi. Og hvorttveggja ber oss upp á tnð; opt hægt
og seint, af því vér erum svo trúarlitlir, en eptir
þvi hraðara sem vér lærum það betur, að vængirn-
ir voru gefnir oss til að létta oss gönguna upp stig-
ann, en ekki til að fljúga úr stiganum og halda
vorar eigin brautir. Þvi að stiginn er hinn beini
vegur til himinsins. Þess vegna nær hann einnig
til himins. Það, sem segir um draumstiga Jakobs,
að hann „náði til himins", það á nákvæmlega við um
stiga orðsins. Stiginn hættir eigi fyr enn við þrösk-
uld himinsins; þar fyrst getum vér verið stigalausir,