Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 54

54
mitt leyti gjöri lítið úr skírninni. Einnig eg trúi
þvi, samkvæmt vitnisburði ritningarinnar, að mað-
urinn endurfæðist i skírninni til lífs með guði og
samféiags við hann, og að sáluhjálp mannsins sé
undir því komin að hann standi stöðugur í skírnar-
sáttmála sínum. í skírninni fram fer því — þar um
erum vér sammáia — nokkuð það, er leggur undir-
stöðu að sáluhjálp'vorri. En þar með er eigi sagt, að
skírnin sé undirstaða sáluhjálparvmw vorrar. fví
skírnin getur því að eins fullvissað oss um sálu-
hjáip vora, að vér áður séum vissir um, að í skírn-
inni fram fari guðs verk, og að boðunin á fyrirgefn-
ingu syndanna, lifi og sáluhjálp sé af guðs hálfu
eilíflega óhaggandi.
En hvað gefur oss þá vissu um þetta?
Hið sýnilega teikn í skírninni gjörir það eðlilega
ekki. Fyrir því hlýtur það að vera skírnarorðið,
sem gjörir það. Orð það, sem hljómar við skírnina,
eða öllu heldur vitnisburður ritningarinnar og safn-
aðarins inn skírnina hlýtur fyrir þá, er telja skírnina
hina kristilegu vissu-undirstöðu sína, að eiga slikt
sannleiksvald, að það þrýsti samvizku þeirra til að
trúa á náð skírnarinnar og hvilast í henni. En þá
lenda þeir í raun og veru á sömu vissu-undirstöð-
unni, sem eg hef haldið fram hér að framan: valdi
sannleiksorðsins yflr samvizku sannkærs rnanns.
Allur munurinn verður í mesta lagi sá, að sumir
menn finna mest til sannleiksvalds orðsins, þegar
ritning eða söfnuður vitnar um sáttmála skímarinnar,