Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Qupperneq 64

64
að tala um bænina og þýðingu hennar, og það er
ekki lítilsvirði að fá slíkt mál á dagskrá, því það
er eitt af aðalráðum Satans að fá almenning til að
þegja andleg efni í hel. En svo verður opt meira.
Þeir, sem eru alvörugefnir og trúhneigðir fara að
spyrja sjálfa sig í kyrþey: „Hvernig stendur á að
þetta fólk skuli geta beðið hátt, sem mjer er ómögu-
legt? Hvað á það, som mig vantar?“ Yið þessar
og þvílíkar hugsanir getur farið svo að þeir vakni,
varpi sjer að fótum Jesú og segi: „Drottinn minn
og Guð minn, gef mjer frið við þig, lífið í þjer, og
jeg skal aldrei setja ljós mitt undir mæliker".
Margt fleira mætti segja um blessun þá, sem
fyigir sambæninni, en hjer skal numið staðar að
sinni; en allt má vanbrúka og allt gott getur leiðst
út í gönur, af því að vjer erum sjálfir svo ófullkomnir.
Þess vegna er áríðandi að gæta þegar að, hvað sjer-
staklega er að varast. Að þvi er sambæn snertir
hygg jeg að þetta eigi einkum að varast:
a. Að gjöra of mikið úr henni, þannig að telja
þá eina börn Guðs, sem geta beðið hátt, en hina
ekki. Sannleikurinn er sá, að sumir trúhneigðir,
leitandi menn geta beðið hátt, þótt þeir sjeu ekki
enn búnir að fá frið við Guð í hjarta sitt og aptur
eru sum Guðs börn svo uppburðarlítil, m. k. lengi
vel, að þau geta ekki beðið hátt í viðurvist annara.
Frelsishernum, og sumum metódistum skjátlast ein-
mitt mjög i þessu efni, þar sem þeim hættir til að
gjöra það að einkenni trúarinnar, hvort menn geta
beðið hátt á samkomu eða ekki, sem aptur verður
til þess að þeir beinlínis þrýsta trúhneigðum mönnum
tii að biðja hátt, sem stundum eru hvorki færir um
það nje hafa blessun af því, vegna þess að þeir gjörðu
það ekki af innri þörf og hvötum sjálfra sín. Að