Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Side 86

86
aði ykkur?" — „Því ekki það?“ svaraði einhver,
„en hver skyldi kæra sig um okkur?“ — „Jeg er
komin til að hjálpa ykkur, og ef þið viljið styðja
mig, vonajeg að það lánist".------------Svo talaði hún
við þær huggunar og friðarorð, og þegar hún fór,
sárbáðu margar hana um að koma bráðlega aptur.
Hún kom tvisvar til þeirra aptur um veturinn, en
þá komu ýmsar heimilissorgir, sem hömluðu henni
farar. — Hún gat ekki heimsótt fangana að stað-
aldri fyr en 1816. — Hún sat þá opt.tímum saman
í fangeisinu, talaði við fangana, las fyrir þá og bað
með þeim. Margir vissu lítið eða ekkert um Krist, og
aðrir hugðu að nú væri orðið um seinan að snúa
sjer til hans. Sjerstaklega tók Elisabet sárt að sjá
börnin og unglingana, sem ólust upp í þessum lasta
og eymdabælum. Einhverju sinni stakk hún upp
á því við mæðurnar, að þær skyidu stofna skóla í
fangelsinu, og var því vel tekið. Stúlka, sem hafði
stolið úri, varð forstöðukona hans. „Nemendurnir"
voru fremur óspakir fyrst í stað, en hve nær sem
Elisabet kom, sló öllu í dúna logn. Þessir vesaling-
ar voru vanir höggum og illyrðum og þrjózkuðust
við það, en vingjarnleg áminning Elisabetar og augna-
ráð hennar var áhrifameira. Einu sinni sagði hún
við stúlkuna, sem talin var spilltust af öllum kven-
föngunum; „Jeg vona að fá betri frjettir af þjer
seinna". Og jafnskjótt fór stúlkan að gráta.
Elisabet hugsaði ekki að eins um að starfa
sjálf, heldur reyndi og að koma öðrum af stað, Hún