Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Qupperneq 73

ÍÐUNN
Strútur.
67
Þegar eg kom að Litlalóni sýndist veður ótrúlegt,
fannburður mikill efra í lofti, vindur rykkjóttur og eigi
ólíklegt, að á gæti runnið útnorðan bylur.
Frá Litlalóni fór eg rúmri stundu betur miðjum aftni,
og var eg af bóndanum þar lattur fararinnar. En eg lét
ekki letjast í það sinn; hugði mig ná að Malarrifi, stytstu
leið yfir hraunin, eigi síðar en svo, að tvær stundir
lifðu þó til miðnættis, er þangað kæmi.
Eg var varla kominn að Hólahólum þegar á skall
iðulaus blindhríð af útnorðri með feikilegum vindhraða.
í fyrstu kom mér í hug, að reyna að hverfa aftur að
Litlalóni. En eg sá þegar, að það var viti fjarst, því þá
var að sumu leyti í vind að sækja og alls óvíst að eg
hitti bæinn.
Ekki þótti mér fýsilegt, að láta fyrirberast í rústunum
í Hólahólum um nóttina, í því skyni að þar mætti yfir
mig fenna. Annars ráðs varð því að leita.
Eg tók þann kostinn að halda undan hríðinni, ofan á
Barða, í því trausti að eg mætti koklast eftir honum
og komast einhvern tíma næturinnar að Lóni, ef auðn-
an leyfði.
Ofan á Barðann eða bjargbrúnirnar komst eg, þótt
hrumult gengi það nokkuð. En þar virtist í fullri alvöru
auðsýnt óefnið. Undir fótum mér var eggjagrjót og
holurð niður í fönninni og við annaðhvort fótmál skruppu
mér fætur, svo eg var engu síður á knjám og höndum
en fótum. Hríðin var moldþykk og þung og vindharkan
og frostið virtust allra síst eiga í fari sínu hlífð eða
vægð.
Fyrir fótum mér ólgaði úthafsbylgjan og ball niðri
við bjargið, lotulöng og fallþung, svo við umdu berg-
skútarnir og hamragjögrin. En útsogið sviðraði napur-
lega, er það hné aftur í skaut hafsins, og virtist nöldrið