Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Síða 74

68
Einar Þorkelsson:
IÐUNN
þess fremur vera úr dauðra ríki en lifenda. Og svo
mátti eg varla deila brúnina frá öðru.
Oefnið sýndist tvímælalaust. Um það gat verið borin
von, að eg fengi komist leiðar minnar og til manna-
bygða. Ekki var víst, að eg gæti sneitt hjá slysabyltum
og limlestingum. Þá var ekki heldur fyrir það synjandi,
að eg lenti fram af bjargbrúninni.
Eg vildi feginn vera mér einhlítur, og sú var hiklaus
ætlan mín. En því fæ eg ekki neitað, að óðum var að
færast að því markinu, að eg yrði ráðviltur.
En — þá kom mér óvænt hjálp.
Eg varð þess var, að hundur var við fætur mér.
Þótt virst geti ótrúlegt, þá var það nú samt svo, að
hundur var til mín kominn hér í þessum eyðimerkur-
klungrum, fjarri mannabygðum — hvernig sem á því
stóð.
Eg var þá ekki lengur einn — aleinn hér á þessum
refilstigum tilverunnar. Til mín var komið það dýrið,
sem talið er tryggast manninum og fórnfúsast. Hjá mér
var þó hundur, bústinn og gervilegur hundur, er sýndi
mér þegar í stað alla alúð og vinsemd. Eg gat ekki
greint til hans fyrir fannburðinum og sortanum — og
gat aldrei á samleið okkar að Lóni.
Eg varð alls hugar feginn, að fá þessa óvæntu sam-
fylgd — og ekki að ástæðulausu, fanst mér.
Hundurinn fór að halda í áttina austur um Barðann,
og eg reyndi að fylgja honum eftir. Hann gekk varla
tveim álnum lengra frá mér. Þegar mér skruppu fætur
og eg féll í fönnina og eggjagrjótið, þá hnusaði hann
af mér og stóð grafkyr hjá mér þangað til eg var
staðinn upp og farinn aftur á stjá.
Á úrið gat eg aldrei séð og vissi ekki hvað tíma leið.
En áfram var eg að reyna að brölta á eftir hundinum,