Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Blaðsíða 82

76
Ritsjá.
IÐUNN
Oftast svellin örlaga
illum skellum valda,
fyrir brellum freistinga
fáir velli halda.
* *
*
Lífið þó mig leiki grátt
löngum ber ég geðið hátt,
en horfa á aðra eiga bágt
engan hef ég til þess mátt.
Hvín í hnúkum helfrosnum,
hrannir rjúka á firðinum,
ligg ég sjúk af leiðindum,
læt þó fjúka í kviðlingum.
Það er hægara að finna nóg af slíkum vísum í bókinni, heldur
en hætta að tilfæra, þegar maður er kominn á stað.
III.
Við síðdegisskemtan hér í bænum fyrir tæpum tveim árum
heyrði eg frú Aðalbjörgu Sigurðardóttur lesa upp söguna um
kaupstaðarferð Qunnu í Dal. Þá heyrði eg Kristínu Sigfúsdóttur
nefnda í fyrsta sinn. Eg sat sem steini lostinn undir þessari frá-
sögu eftir norðlenska sveitakona, sem gerði hversdagslegustu at-
burði nýja og heillandi og fataðist hvergi tök á list og stíl. Síðan
las eg alla söguna um Gunnu í Dal og aðrar fleiri í handriti, og
varð ekki fyrir vonbrigðum. Nú eru þær komnar út og einni
núrri bætt við, sem ekki er síst.
„Gunna í Dal“ er saga um fátæka og viðkvæma stúlku, sem
verður að bráð fyrsta flagaranum, sem lítur hana girndarauga.
Faðir hennar þröngvar manninum til þess að kvænast henni og
hjónabandið verður kalt og gleðisnautt. En ást Guðrúnar er heil
og skilyrðislaus, og hún virðist ætla að sigra að lokum, þegar
sorgin og skömmin hafa brætt kuldagervið af Jóni. Að vísu má
efast um í þessari sögu og annari, sem f bókinni er, „Gömlu
hjónin", hvort sáttin og eindrægnin sé annað en geðbrigði, hvort
alt muni ekki sækja aftur í sama horfið. En svo er í raun og
veru um allar sögur, sem enda vel. Urslita-endir sögu er ekkert,