Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1929, Page 48
IÐUNIC
Sigyn.
Situr Sigyn
í svörtum hamri
frygg við trölls hlið.
Óvistlegt er
í undirheimum:
Drýpur eitur ofan.
Hlustar um aldir
á harmatölur
bundins bölsmiðar,
eður formæling,
er föður úlfs
brýzt úr brjósti grömu.
Trygg hún situr
við irölls hlið,
mundlaug í hendi heldur:
Andliti hlífir
eiturdropum. —
Mælir meginvættur:
„Man ég það,
er hjá mærum dísum
sat ég, sveina prýði.
Svall þeim í barmi
syndug ást. —
Ein þar féll um aðra.
Vergjarnar voru
vanadísir,
goðum glöptu sjónir.
Varð þá væfti
vær beður. —
Man ég munað þann.
Man ég, Sigyn,
er svása arma
lagðir um mig, Ijúfa.
Þá varstu hrein
sem himinljómi
árdagsstundu á.
Hugðirðu þá
höndum tekna
ástarsælu alla,
er a/föður
allra lasta
sakleysi þitt seldir.
Hlægir mig, Sigyn,
að sjá þig fölva
grána í grimmu djúpi.
Þunnan vanga
og þrútin augu,
— horfna æsku og yndi..