Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1929, Síða 83

IÐUNN
Lifandi krislindómur og ég.
177
dauðasynd. Svo óguðlegt orðbragð leyfði sér enginn
syndaselur í Suðursveit.
Svo er að sjá, sem útræði hafi verið betra í Suður-
sveit fyr á öldum, því að á 17. öld sóttu menn þangað
róðra úr Eyjafirði og Þingeyjarsýslu á vetrarvertíðum.
Sjóbúðir höfðu þeir undir Borgarhafnarfjalli svo nefndu.
Sér þar enn móta fyrir búðatóftum, og hét þar á einum
stað Eyfirðingabúðir. Sú þjóðsögn gekk í Suðursveit, að
Norðlendingar þessir hefðu verið léttúðugir og óguðlegir
í háttum sínum. Þó var ein skipshöfn í þeirra hóp, er
sneiddi hjá sukki og svalli hinna og lifði grandvöru lífi.
Eina nótt á vertíðinni dreymir formann þessarar skips-
hafnar, að til sín komi maður alvarlegur yfirlitum og
ráði sér frá að róa næsta dag. Þann dag sat sú skips-
höfn í landi, en allir hinir Norðlendingarnir reru. Undir
kvöld komu skip Suðursveitunga af fiskimiðum. Þau sáu
skip Norðanmanna velkjast mölbrotin fyrir landi, og ægði
þar saman braki og blóðugum mannabúkum. En inni í
rekaldi þessu busluðu illhveli tvö. Það var náhvalur
og rauðkembingur. Rauðkembingurinn færði rekaldið í
kaf, en náhvalurinn fylgdi eftir honum og svelgdi lík
hinna dauðu. Sagt var, að illhveli þessi hefðu orðið
skipunum að tjóni. Það var refsidómur drottins. En
skipshafnirnar úr Suðursveit sakaði ekki, því að þær
voru guðhræddar og héldu boðorð drottins. Upp úr þessu
hættu Norðlendingar að stunda sjóróðra í Suðursveit.
Framh' Þórbergur Þórðarson.
löunn XIII.
12