Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Síða 11

ÍDUNN
Dularfull fyrirbrigði í fornritum vorum.
333
fyrstu nóttina eftir líflátið. Til þess að aftra því. að hann
haldi því áfram, höggva þeir höfuðið af líkinu. En næsta
skifti, sem barist var í Svarfaðardal, gengur Klaufi í
bardagann. Höfuðið var þá ekki á bolnum, heldur barði
hann með því á báðar hendur. Eg er ekki að halda því
fram, að frásögnin um Klaufa sé áreiðanleg. Eg efast
ekki um, að hún sé að minsta kosti mjög úr lagi færð.
En þó að sögnin um Klaufa sé hrottaleg og frásögnin
í erindinu frá 1905 sé fögur, þá eru þær samstæðar að
þessu leyti, að þær benda báðar á sömu reynsluna, að
áverki sjáist á svipnum, sem líkaminn hefir orðið fyrir
eftir andlátið.
Annars dæmis skal eg geta. Það er tekið úr Völs-
ungakviðu hinni fornu í Sæmundareddu. Helgi hundings-
bani var veginn af mági sínum og haugur orpinn eftir
hann. Hann sést ríða að haugi sínum, og er þá blóðugur,
auðvitað af því, að hann hafði verið drepinn, lagður í gegn.
Annars er frásögnin í þessari kviðu svo hugnæm og
tnerkileg, að eg get ekki stilt mig um að rifja hana upp
með fáeinum orðum. Helga er vel tekið, þegar hann
kemur inn í annan heim, svo vel, að Oðinn bauð honum
að ráða öllu með sér. Honum hefði átt að geta liðið
þar forkunnar vel. En svo er ekki. Hann er blóðugur á
sveimi hér á jörðunni. Það er ambátt Sigrúnar, ekkju
Helga, sem fyrst sér hann á þessu ferðalagi. Og það
er óneitanlega hugnæmt að athuga, hvernig henni verður
við. í þeirri frásögn er svo mikil sálfræðileg speki.
Fyrst heldur hún, að þetta sé blekking, einhver sjón-
hverfing. Því næst kemur henni tíl hugar, að heimsendir
sé kominn. Loks áttar hún sig á því, að það geti þó
hugsast, að hún sjái þetta rétt, og dauðum mönnum sé
leyft að koma aftur í þennan heim.