Kirkjuritið - 01.05.1965, Qupperneq 63

KIItKJUUITIÐ
301
heyra undir vcrksviS löggjafarvaldsins cSa sœla forsetaúrskur&i.
ÞaS hef ur og rétt til þcss aS gera samþykktir um innri málefni
kirkjunnar, guSsþjónustu, helgisiSi, fermingar, veitingu sakra-
tnenta og önnur slík. Þa>r samþykktir eru þó eigi bindandi,
fyrr en þœr hafa hlotiS samþykki kirkjuráSs, prestastefnu
og biskups.“
Mönnum getur ekki blandast hugur um, að liér liefur kirkj-
an öðlasl mikil réttindi og eignast þarft starfstæki. Hún á því
mikið í liúfi um notkun þess. Hljóta allir, sem vilja lienni vel
að óska að virðing þess verði sem mest og þeir möguleikar,
sem það veitir vel nýttir.
Svo blindir geta engir kirkjunnar menn verið, að þeir vilji
láta þann sigur, er með því vannst, ganga aftur úr greipum
sér.
Kirkjuþing kýs kirkjuráð, sem er framkvæmdanefnd þess
og hefur eftir sem áður mörgu að gegna. Segir í 16. gr. áður-
nefndra laga:
„Verkefni kirkjuráSs er aS vinna aS eflingu íslenzkrar krislni
og stySja aS trúar- og menningarmálum þjóSkirkjunnar. ÞaS
skal vera biskupi til aSstoSar og fulltingis um aS koma fram
þeim málum, er kirkjuþing hefur samþykkt.“
Veltur því ekki á litlu, bvaða menn veljast til þeirri starfa
og livernig þeir vinna að málum á hverjum tíma.
Með ofanrituðu liefur verið reynt að skýra að nokkru gildi
þriggja kirkjulegra stofnana og innbyrðis afstöðu þeirra. Og
benda á, að um þær þarf bæði að standa vörð og efla þær.
Merkisafmœli HjálprœSishersins
11. maí s. 1. voru liðin 70 ár frá því að fyrstu foringjar Hjálp-
raeðisliersins stigu á land á Islandi. Um það segir í „Isafold“
frá þeim tíma: „HjálprœSisherinn: Tveir menn úr því liði,
liinni nafntoguðu afturbvarfs- og siðabótareglu ensku, er risið
kefur upp og dreifst nær um allan beim á síðasta mannsaldri,
eru lnngað komnir með þessari póstskipsferð, sjálfsagt í trú-
boðserindum, annar íslenzkur, Þorsteinn Davíðsson, liúnvetnsk-
Or „kapteinn“ í liðinu, og liinn danskur, Ericsen að nafni og
ineð ,adjutants“ embætti.“