Kirkjuritið - 01.05.1965, Síða 78

316
KlllKJUKITIÐ
sem taka mundu trú á liann, kæini liann þannig einn dag svíf-
andi niður á Musteristorgið. En væri þá nokkur líkindi til, að
svo grunnliyggnir menn mundu skilja kenningar lians eða trúa
á þær, og það var aðalatriðið? Hvers virði er fylgi manna, sem
ekki skilja kjarna málsins, en fylgja bara af blindni af Jiví að
þeir telja sig hafa orðið áborfendur að einhverju óskiljanlegu
kraftaverki?
Jesús taldi slíkt fylgi gagnslaust. Margsinnis bannaði bann
lærisveinum sinum að breiða út furðusögur af lækningum
lians og kraftaverkum. Eins og allir miklir lærimeistarar kaus
liann fremur fylgi þeirra, sem skildu að kenningin var frá
Guði. Það er ekki nóg að segja: Herra, lierra! Yér þurfuni
að skilja að kenningin er sönn og livers vegna hún er sönn. Þá
fyrst getur bún orðið oss að gagni. 1 munni skilningslausra
aðdáenda er kenningin oft furðufljót að verða að fjarstæðu.
Guð forði mér frá mínum vinum, er liaft eftir vitrum manni.
Það var livort tveggja, að slík auglýsing á Messíasarvaldi
var Jesú ógeðfelld, enda hljómar augslýsingaskrumið löngunt
liæst í kringum þá, sem af minnstum manni bafa að má. Þess
vegna liafnaði Jesús þessari leið og sagði aðeins: Ekki skalt
þú freista Drottins Guðs þíns!
Öll ríki h eimsins
Og loks kom þriðja freistingin, sem er freisting valdsins: Enn
tekur DjöfuIIinn hann með sér upp á ofurbátt fjall og sýnir
lionum öll ríki beimsins og þeirra dýrð og segir við liann: Alb
þetta mun ég gefa þér, ef þú fellur fram og tilbiður mig. • •
Það var ekkert smáræði, sem í boði var. Og liversu margir erti
jieir, sem fallið bafa fyrir þessari freistingu. Oft telja menn
sjálfum sér trú um, að það sé í raun og veru ekki valdið, sem
jieir girnast, lteldur tækifærið, sem valdið gæfi jieim til að
koma svo mörgu góðu til leiðar. Við skuluni til dæmis taka
stjórnmálamennina. Sérbver lýðskrumari þykist kunna ráð við
ölluni vanda og liafa brennandi löngun til að vinna að alls
konar umbótum. Og kannski Iiafa þeir Jiað stundum. En
fjarskalega oft er það nú samt sem áður valdið eitt sem menn
girnast, og jiegar þeir liafa öðlast það verður minna úr uni-