Kirkjuritið - 01.10.1972, Side 81

emíct í Harmljóðunum: ,,Hann hafnar
niönnum, en hann gjörir það ekki
af ósetningi hjartans."
Þessa trú þekkja þeir alls ekki og
gefast upp. Þeir halda, að Guð hafi
yfirgefið þá og sé þeim óvinveittur.
Já, þeir eigna slíkt böl mönnum og
djöflum og hafa ekkert traust á
Drottni. Þvl er þjáning þeirra þeim
®tíð til gremju og tjóns. Þó fara
þeir og vinna einhver verk, góð að
þeirra œtlun, en sjá ekki þessa van-
trú sína. En þeim, sem treysta Guði
1 slíkum þjáningum og bera öruggt
°g gott traust til hans, að hann hafi
þóknun á þeim, eru þjáningarnar og
mótlcetið einskœr ávinningur og frá-
bcer gœði, sem enginn kann að meta.
áví að trúin og traustið gjöra allt
dýrmœtt fyrir Guði, sem öðrum þykir
r^est til tjóns, eins og skrifað stend-
Ur jafnvel um dauðann í Sálmi 116:
/<Dýr er í augum Drottins dauði dýrk-
enda hans." Og að sama skapi og
traustið og trúin á þessu stigi eru
^etri, œðri og sterkari I samanburði
við fyrra stigið, eru þjáningarnar í
þessari trú fremri öllum verkum trú-
^rinnar. Og þannig er ómœlis munur
a slíkum verkum og þjáningum.
8. Ofar öllu þessu er það œðsta
stig trúarinnar, þegar Guð refsar sam-
V|zkunni, ekki með tlmanlegri þján-
'ngu, heldur með dauða, hlevíti og
sVnd og synjar jafnframt náðar og
rrnskunnar, eins og hann œtlaði að
fyrirdœma og reiðast eiliflega. Það
[a fáir menn að reyna, eins og Dav-
'á ^veinar í Sálmi 6: „Drottinn, refsa
^ár ekki í reiði þinni." Það er œðsta
Verk, sem orðið getur af og í skepn-
Unni, þegar því er nú trúað, að Guð
hafi náðarsamlega velþóknun á oss,
og um það vita verkhelgimenn og
dyggðamenn alls ekki neitt. Því að
hvernig œttu þeir að vœnta gœzku
og náðar af Guði, þegar svona er
komið, þar sem þeir eru ekki vissir
um verk sín og efast um lœgsta
stig trúarinnar.
Sjá, svona hef ég talað og alltaf
vegsamað trúna og hafnað öllum
verkum, sem gjörð eru án trúarinnar
til þess að leiða menn þannig frá
hinum fölsku, glœstu, farísealegu,
trúarlausu verkum, sem fylla nú öll
klaustur, kirkjur, hús, œðri og lœgri
stéttir, til hinna réttu, sönnu, ósviknu
verka trúarinnar. í því standa engir
eins gegn mér og óhreinu dýrin, sem
hafa ekki klaufir, eins og stendur í
lögmáli Móse, sem vilja ekki þola
neinn greinarmun á góðum verkum,
heldur traðka á þeim. Sé aðeins beð-
ið, fastað, gefið til kirkna, skriftað
og fullnœgt, á allt að vera gott,
þótt þeir hafi alls enga trú haft á
náð Guðs og velþóknun. Já, þá þykir
þeim það bezt, hafi þeir aðeins
unnið margt, mikið og langt án
alls sllks trausts. Og þá fyrst vilja
þeir vœnta góðs, er verkin hafa verið
unnin. Og þannig byggja þeir ekki
traust sitt á velþóknun Guðs, heldur
á verkum sínum ,sem þeir hafa unn-
ið. Þetta er að byggja á sandi og
vatni, og þvl verður fa11 þeirra mik-
ið um síðir, eins og Kristur segir
I Matt. 7. Þennan góða vilja og
velþóknun, sem vort traust hvllir á,
boðuðu englarnir af himni, þegar
þeir sungu á jólanótt: „Dýrð sé Guði
I upphœðum, friður á jörðu og vel-
þóknun yfir mönnunum."
271