Prestafélagsritið - 01.01.1919, Qupperneq 57

Mannssonurinn.
53
og það er notað í guðspjöllunum, sé hvorki að leila i 8.
Davíðssálmi né í margendurtekna ávarpinu í Esekíel, held-
ur í 7. kap. Danielsbókar. Er því ástæða til að athuga
þann stað nokkru nánar. Höfundur segir þar frá sýn.
Daníel sá 4dýr stiga upp af hafinu. Líktist eitt ljóni, annað
bjarndýri, hið þriðja pardusdýri, en fjórða dýrið var hræði-
legt, ógurlegt og yfirtaksöflugt, ólíkt öllum fyrri dýrunum
og hafði tíu horn. Því næst sá Daníel liinn aldraða setj-
ast niður til dóms. Hásæti hans var eldslogar og lijólin
undir því eldur brennandi og eldstraumur gekk út frá
honum. Fjórða dýrið var drepið, líkami þess eyðilagður
og honum kastað í eld til að brennast. Vald hinna dýr-
anna var og frá þeim tekið, og þeim afmarkað lifsskeið
til ákveðins tíma og slundar. Síðan er lýsingunni hald-
ið áfram á þessa leið: »Ég horfði í nætursýnunum, og
sjá, einlwer kom í skijjum himins, sem mannssyni liktist;
hann kom þangað, er liinn aldraði sat fyrir og var leidd-
ur fyrir hann. Og honum var gefið vald, heiður og ríki,
svo að honum skyldu þjóna allir lýðir, J)jóðir og tungur.
Hans vald er eilíft vald, sem ekki skal undir lok líða, og
nki hans skal aldrei á grunn ganga«.
Þau af ummælum þessum, sem liér sérstaklega koma
til greina, eru orðin: »einhver kom í skýjum himins, sem
mannssyni liktist«. Hefir mikil alúð verið lögð við að skýra
þau orð og reyna að gera sér Ijósa grein þess, við hvað
höfundur ætti með þeirri líkingu. Þó hafa menn ekki ver-
ið fyllilega á eitt sátlir um hvernig skýra beri líkingu
þessa. Margir, og þar á meðal sennilega flestir af frægum
nútímaskýrendum, leggja áherzluna á, að þar’eð fjögur dýrin
ægilegu eigi að tákna voldug og grimm heimsveldi, hljóti
Hka líkingin um veruna, sem kom í skýjum himins, að
tákna riki, en ekki mann eða neina einstaka veru eða
persónu. Sé þar lýsing á ísrael og framtíðarríkinu þráða,
sem Gyðingar vonuðu að koma myndi. Sé með þeirri lík-
ingu gerður samanburður á framtíðarrikinu og lieimsríkj-
unum; eigi guðsríkið, er í vændum sé, að vera heims-