Prestafélagsritið - 01.01.1919, Qupperneq 112

108
Gísli Skúlason:
við óverðuga nautn, þessi leyndardómshjúpur, sem menn-
irnir hafa fært kvöldmáltiðina í — það er þetta sem að1
minni hyggju á mestan þáttinn í að þoka burt frá kvöld-
máltíðinni, þeim sem þangað ættu að sækja. Um hitt þarf
ekki að ræða, þótt þeir sem ekki eru kirkjugestir, séu
ekki heldur altarisgestir — það segir sig sjálft. Og mér
finst engin ástæða til að furða sig á þessu. Menn bera
lengi menjar þess sem þeir fyrst hafa numið, og það er
oft hægara sagt en gert, einkum fyrir leikmenn, að greina
á milli trúar og kenningar.
Pað segir sig sjálft, að hver prestur telji það helga
skyldu sína, að stuðla að því, að eyða þessum beig, sem
menn virðast hafa af að vera til altaris. Samt er ég
hræddur um, að oflangt megi ganga í þessu. Mér finst
við nána íhugun, tæpast vera rétt, óbeinlínis að þvinga
foreldrana til altarisgöngu, með því að láta hana fara
fram við sömu guðsþjónustu og ferminguna. Mér finst
þar að maður ekki vinni með nógu miklum andlegum
meðulum. Og ómögulega finst mér að prestar megi inn-
ræta börnunum, að þau eigi að vera til altaris, ef ekki
af öðru, þá af ræktarsemi við sig, prestinn sem hefir fermt
þau. Presturinn getur hrygst yfir því, ef fermingarbörn
hans ekki eru til altaris, en hann má ekki taka slikt sem
lítilsvirðing á sér eða ónýtingardóm á sínu slarfi, enda
er slíku vitanlega sjaldnast til að dreifa.
Ekki finst mér heldur að ég geti, hvorki í prédikunum
né á annan hátt fengið mig til að halda að mönnum
skyldunni til þess að taka þátt í kvöldmáltíðinni sem
játningarathöfn. Mér finst slíkt vera algert aukasjónarmið,
enda getur það ekki verið meiri játningarathöfn, en hitt,
að sækja vel kirkju sina. Geti maður ekki vakið meðvit-
undina um, að menn þurfl að neyta kvöldmáltíðarinnar
sjálfra sin vegna, þá held ég að lítið sé unnið, þó hægt
sé að auka tölu altarisgesta með öðrum ráðum.
Hitt aftur á móti hlýtur að vera oss mikið áhugamál,
að gera alt sem í voru valdi stendur til þess að vekja