Prestafélagsritið - 01.01.1923, Side 105
100
S. P. Sívertsen:
Prestafélagsritið.
inu. Fanst okkur áhrifamikið áð sjá guðrækni þessa fólks,
einkum kvenna og barna, er krupu allan tímann meðan á
messunni stóð á beru kirkjugólfinu. Okkur fanst hugurinn lað-
ast til bænar meðal þessara ókunnu biðjandi manna, þótt
guðsdýrkun þeirra væri í mörgu á annan veg en við höfðum
vanist og kunnum bezt við.
Eftir að við landarnir höfðum haldið guðsþjónustu úti á
skipi og tilbeðið Guð á vorn hátt í þessu katólska landi, lagði
eg miðdegis aftur upp í borgina í fylgd með Spánverjanum,
er eg hefi getið um. Komum við í kirkjurnar báðar, sem eg
hafði verið í deginum áður, og vorum við skírnarathöfn í ann-
ari þeirra. Tók prestur og djáknar hans tveir móti barninu og
skírnarvottunum í fordyri kirkjunnar; voru konur tvær og karl-
menn tveir, sem með barninu komu. Byrjaði athöfnin frammi í
fordyrinu. Fer hún fram á þann hátt, að barninu er fyrst gefið
nafn einhvers dýrlings, sem á að vera verndari þess og fyrir-
mynd. Þá andar presturinn þrisvar sinnum á barnið til merkis
um, að hinn illi andi skuli víkja fyrir heilögum anda. Því næst
lætur presturinn barnið bergja á vígðu salti, sem á að vera
ímynd kristilegrar þekkingar, og í nafni hins þríeina Guðs
skipar presturinn djöflinum að fara leið sína. — Þá er farið
úr fordyrinu inn í »baptisteríið«, skírnarkápelluna, fremst í
kirkjunni. Þar fór sjálf skírnin fram og táknlegir helgisiðir á
undan og eftir. Á undan skírninni eru helgisiðirnir þeir, að
presturinn vætir fingurinn í munnvatni sínu og gerir krossmark
á eyrum barnsins og nefi, til þess að tákna, að skynsemi barnsins
skuli opin fyrir hinum eilífu sannindum. Þá vætir prestur þum-
alfingur hægri handar með vígðri olíu og smyr barnið með
olíunni á bringunni og milli herðanna; á það að vera tákn
þess, að skírnarsakramentið veiti þrótt til að sigra freistingar
og bera ok Krists. En eftir að barnið hefir verið vatni ausið
og skírt í nafni heilagrar þrenningar, eru helgisiðirnir þeir,
að presturinn smyr hvirfil barnsins með krismu, hinni heilögu
olíu; táknar það, að barnið sé nú kristnað, og að sál þess
hafi hlotið náð heilags anda. Því næst réttir presturinn hinum
skírða hvítt klæði, sem er ímynd hinna himnesku brúðkaups-