Lítið ungsmannsgaman - 01.02.1852, Qupperneq 21

21
ávallt ljós sitt skína rneft góðum verknm. Jeir
• gjöra sig ekki auðkennilega frá öðrum, hvorki
með klæðaburði, eða með nokkurri annari frá-
brugðinrii háttsemi; fieir fráskilja sig ekki kirkju
sinni, og taka sig ekki út úr þjóðljelaginu; '
þeir koma þar alstaðar fram sem þeir geta án
þess að valda hneigsli. Jeir láta sjer eins
annt um, að forðast yfirskyn heilagleikans, eins
og hitt að vera eða sýnast stærilátir; þeir auð-
sýna hverjunr manni góðvild, og gjöra sjer hvorki
far um að segja frá því, nje þegja yfir því.
Jeir eru beztu þegnar, beztu makar, beztu for-
eldrar og beztu nábúar. Sjertu þannig, vinur
sæll! þá láttu þjer vænt um þykja, því þú ert
þá sannkristinn og pe/c/cist af peim, sem pe/c/f-
ir sina.
2. Fátækt er þó sannarlega enginn glæp-
Ur. Hvers vegna er þaö þá svo, að fátækl-
ingurinn vill eins og draga sig í hlje, þar sem
niargur refurinn tildrar sjer og tranar framV
Hvers vegna blygðast menn sin meir fyrir
þessi orð: Bjeg á ekki til einn skilding!“ held-
er en fyrir hin: ^jeg er skuldngur um þús-
und rikisdali!“ Hvers vegna gjöra menn það?
— Af því að heimurinn hefur ekki aðra í heiðri