Lítið ungsmannsgaman - 01.02.1852, Síða 33

33
mælt, og lætur hana skilja á sjer, að mest sje
þó undir því komið, að guð farsæli þau og blessi.
5á tekur stúlkan í einhverju æsku- oílæti lning-
inn af fingri sínum, kastar honum svo langt
sem hún getur út í sjó og segir: „eins víst og
jeg sje aldrei þennan hring framar, éins víst
skulum við aldrei fátæk verðaK!
5að segir nú ekki af hjónaefnum þessurn,
nema [rað að [>au giptust, og hófu hjúskapiniu
með nógum auð og glæsilegri von. En [>að leit
svo út sem ekkert vantaði í búi þeirra, nema
blessunina; allt gekk til rírðar fyrir þeim, og
íje þeirra eyddist svo ineð öllu sinátt og smátt.
Að nokkurra ára fresti dó bóndinn; f>vi, sem þá
var til eptir af efnuin þeirra, eyddi ekkjan og
sóabi út í mestu óreglu, svo hún að lokum
varð öregi.
Nú voru liðin mörg ár siðan forðum daga,
er þau gengu saman í tilhugalifinu á sjáfar-
ströndinni. Ekkjan fór þá á fætur einn morg-
un, og var nú orðin svo fjelaus, að hún
átti ekki til í eigu sinni nema fáeina smáskild-
inga. Hún tekur þá með sjer og gengur niður
í fjöruna; þar kaupir hún nokkra fiska, heldur
•á þeim heim, og slægir þá. En viti menn —
' • - ■ - *
L