Eimreiðin - 01.12.1922, Blaðsíða 111

EIMREIÐIN
TÍMAVÉLIN
367
búa í sérstökum einbýlishúsum. Hingað og þangað gnæfðu
stórar hallir upp úr skógarþykni, en þessi venjulegu hús og
kofar, sem nú einkenna landið svo mjög og gefa því svip,
voru horfnir.
»Sameign«, datt mér í hug.
Og út frá því kom svo önnur hugsun. Nokkrir menn eltu
mig, og alt í einu vakti það eftirtekt mína, að allir voru í
samskonar klæðum, allir höfðu jafn mild og fögur andlit og
allir sýndust vera jafn kvenlega mjúkir á hörund og í lima-
burði. Vkkur þykir kannske einkennilegt að eg skyldi ekki
strax veita því eftirtekt. En það var svo margt, sem fyrir
augun bar. Nú sá eg þetta svo greinilega. Alt það, bæði í
klæðaburði, svip og framkomu, sem nú einkennir karl og
konu, sýndist vera þurkað burt, svo að allir litu eins út. Og
börnin voru í engu frábrugðin foreldrunum, nema að stærð.
Börnin sýndust vera ákaflega veikbygð.
Þegar eg fór að hugsa um það, hve öruggir allir sýndust
vera, sá eg, að það var í raun réttri ekki svo undarlegt, þótt
kynin færu að líkjast hvort öðru; því að afl mannsins og feg-
urð konunnar, hjúskaparlíf og heimili og skifting vinnunnar
eru ekkert annað en varnarráðstafanir á hnefaréttaröld. Þegar
þjóðfélagið er komið í fullkomna ró og nóg er af fólkinu,
þarf náttúran ekki framar að hvetja til mikillar mannfjölgunar.
Þegar ofbeldi hættir að vera til, og börn eru miklu sjaldgæf-
ari, missir heimilislífið mikið af þýðingu sinni, og hin sér-
stöku störf hvors kynsins um sig verða miklu minna virði.
^ið erum farnir að sjá votta fyrir þessu nú, og hér var það
°rðið fullkomið. Þið verðið að gæta þess, að eg er nú að
segja ykkur, hvað eg hugsaði um þetta þarna í svipinn. Síðar
sá eg, að það vantaði býsna mikið á, að það væri rétt.
Þegar eg var að brjóta heilann um þessa hluti, kom eg
auga á lítið, fallegt mannvirki, einskonar hálfkúlu, og undir
henni var brunnur. Mér fanst það hálf kynlegt, að brunnar
skyldu vera notaðir ennþá, en svo hætti eg aftur að hugsa
það, og fór að athuga annað. Þegar nálgast tók hæðar-
brúnina, hættu húsin, og þar sem eg var langtum meiri göngu-
Sarpur en nokkur þessara framtíðarmanna, var eg nú alveg