Eimreiðin


Eimreiðin - 01.12.1922, Side 39

Eimreiðin - 01.12.1922, Side 39
eimreiðin KENNARI KEMUR TIL S0QUNNAR 295 ferðin okkar út í heiminn. Við áttum 10 mílna leið til skóla- setursins. Eg var fullur af tilhlökkun og glæsilegum vonum. En ef eg væri að því spurður, hvaða erindi eg hafi átt, eða hvers eg vænti mér af þessum undarlega manni, sem eg hafði heyrt svo mikið gott um, þá yrði eg að svara, að það var alt í þoku fyrir mér. Eftir að eg gekk til prestsins, hafði það ekki komið fyrir nema tvisvar eða þrisvar, svo eg muni, að eg hugsaði um alvarleg efni. Fyrst var það, þegar bróðir minn dó; þá þiðnaði eitthvað í brjósti mér, svo að mér hitnaði inn að hjartarótum. Síðar var eg einusinni sendur upp í sel, og sá bar bók, sem selstúlkan hafði fengið lánaða. Það var »Sigrún á Sunnuhvoli«, þá bók las eg. Aldrei man eg til, að eg hafi séð selsvatnið svo fagurt sem þá um kvöldið, né skógarbrekk- nrnar og fjöllin. Eg hafði fengið ný augu til að sjá með. Eg sá lengst inn í himininn, þegar sólin var að setjast, og mér tanst guð vera að brosa. En ekki var hugsanlegt, að öll sú dýrð væri mér ætluð. Eg hafði staðið upp í hárinu á séra Marteini, og einu sinni drukkið mig fullan, svo að mamina grét yfir mér. Eg var ruddastrákur. Og þarna varð mér svo þungt fyrir brjósti og órótt, að eg engdist sundur og saman. 011 fegurðin og gleðin var horfin. Enn þá síðar fékk eg bók léða hjá Pétri í Bæ. Hún hét sSveitalíf«, og var skrifuð á sveitamálinu mínu. Gaman var að !esa það mál, og þó varð eg oft að stafa til að komast fram úr því. En það sem mest fékk á mig — svo að eg grét ~~ það var hún Hlíf, góða stúlkan og saklausa, sem var svo sárt leikin. Eg held eg hefði glaður gefið helminginn af lífi m'uu til þess að geta hjálpað henni. 111. Aldrei gleymi eg fyrsta kvöldinu í skólanum á Seli. Okkur sl<ólasveinum var fagnað hátíðlega. Eg var frá mér numinn sleði. janson heillaði okkur algerlega. Hvernig sá maður Sat talað! Hann sagði okkur sögu um »hættulega bónorðsför« °9 margt fleira, gerði að gamni sínu og lék við hvern sinn ln9ur. Stundum skelli-hlóum við allir, en stundum var svo
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.