Eimreiðin - 01.12.1922, Blaðsíða 37

eimreiðin
KENNARl KEMUR TIL S0GUNNAR
293
um aB lesa. Og svo kom nú Alþýðuvinurinn, með myndinni
íraman á, og Fréttablaðið, með morð, brennur og þjófnað.
Það var gott með öðru. Einu sinni fengum við dálitla æfin-
týrabók eftir Asbjörnsen. Þar var sagan af Gullfuglinum og
fröllunum í fieiðaskógi. Þá ætluðum við af göflunum að ganga
af fögnuði og fjöri.
Séra Marteinn, aðstoðarpresturinn okkar, var harðorður um
æskulýðinn, og var altaf að færa sig upp á skaftið, bæði í
ldrkjunni og á öðrum samkomum. Dans, drykkjur, spil — alt
var það synd og andvaraleysi, sagði hann. Og það væri engin
bót í máli, þó að við færum í sparifötin og kölluðum þessar
léttúðarskemtanir »ball«; syndir. yrði bara enn Ijótari, þegar
við værum að dubba hana upp og færa hana í sakleysis-
búning. Séra Marteinn sagði margt satt og rétt um líferni
°kkar. En hann benti okkur ekki á neitt annað í staðinn fyrir
betta, sem hann vildi taka frá okkur. Reyndar sagði hann, að
við ættum að »taka sinnaskifti«; annars færum við norður og
niður. Og það vissum við meir en vel. En við sáum engin
sköpuð ráð, og vissum ekki hvar þetta ætlaði að lenda. Einu
sinni grét eg heila nótt út af syndum mínum, og hugsaði, að
tá hlyti guð að hjálpa mér. Séra Marteinn hafði sagt, að af
sjálfsdáðum megnuðum við ekki að bjarga okkur. En daginn
eftir var eg verri maður, en ekki betri, önugur, uppstökkur og
beiskyrtur. Það var ekki svo vel, að eg væri hræddur við hel-
vifi. því að þegar öllu var á botninn hvolft, trúði eg því ekki,
að guð vildi mér svo ilt.
L'kt þessu fór fleirum en mér. Þeir gerðu tilraun, en strönd-
nðu 0g gáfust upp. Þá var það einn sunnudag, er séra Mar-
feinn hafði úthúðað okkur á nýjan leik, að við tókum okkur
ki og mynduðum félag okkur lii varnar, því að við vildum
kalda lífj. Og úr því að við gátum ekki lifað eins og séra
^arteinn vildi, þá var ekki um annað að gera en að lifa eins
°9 við sjálfir vildum. Hann gat hrætt nokkra af þeim til að
skerast úr leik, sem meirlyndastir voru; og sóknarmenn þorðu
varla að lofa okkur að dansa framar. Gamli presturinn sjálfur
Varð að láta undan og hætta við barna-dansana. Þar með
Vonim við sviftir besta mannfagnaðinum, sem við höfðum af