Eimreiðin - 01.01.1924, Qupperneq 15

EIMREIÐIN
ANDRÉ COURMONT
11
vor fyrir því, sem vér erum og eigum. Á þeim tímum, sem
sveitirnar sækjast eftir þeirri hlið á menningu Reykjavíkur,.
sem er ekki annað en dreggjar af Hafnarmenningu, sem aftur
er léleg eftirmynd af menningu Parísar — getur dæmi Cour-
monts vakið til umhugsunar. Hann þekti Parísarlífið og átti
kost á að taka fullan þátt í því, en íslenzkan, íslenzku hest-
arnir og íslenzk náttúra varð yfirsterkara. Að eins þeir menn,
sem voru nákunnugir honum, vissu, hve harða baráttu og sára
hann varð að heyja til þess að geta dvalið hér síðustu árin.
Island eignaðist hann. Mér finst það auðugra eftir en áður.
Hann var svo merkilegur maður, átti svo margs og mikils
hosti, að það var sómi að eignast alla ást hans og aðdáun,
°9 vita hvað hann lagði í sölurnar fyrir hana.
Það var bjartan sumardag 1921. André Courmont var ný-
hominn til Parísar snöggva ferð. Hann hafði sótt mig í hótel-
’ð í Quartier latin, þar semj ég dvaldi það sumar, sýnt mér
nokkra staði í borginni, sem hann hafði mætur á, og ekið
með mig út í sveitaþorpið La Varenne Chenneviéres, þar sem
•nóðir hans og systir áttu heima. ^Síðara hluta dagsins vorum
við úti á Marne á litlum báti og borðuðum kvöldverð í eyju
1 ánni. Eg hef ekki lifað marga skemtilegri daga. Courmont,
þessi tvískifti maður, var í óvenjulegu samræmi við tilveruna,
þar sem honum gafst í einu kostur á að vera á æskustöðv-
unum, og tala þó um Island á íslenzku. Um kvöldið yfir skál-
um sagði ég við hann í gamni, að eina leið fyrir hann til
þess að verða ódauðlegur hefði einmitt verið að koma til ís-
lands. í Frakklandi hefði nafn hans týnzt eftir fáar kynslóðir.
En íslendingar væri alt of minnugir til þess að gleyma nokk-
urn tíma þessum einkennilega útlendingi, sem Island hefði
heillað til sín sunnan úr heimi. Courmont var þá ekki dauði
1 hug, heldur líf og starf. Samt fann ég, að honum þótti
vænt um þessi ummæli. Svo íslenzkur var hann orðinn, að
hann gat fundið til líkt og Þorgils skarði, að ilt væri að láta
enga sögu af sér ganga.
Mér er óhætt að treysta því, að ég hafi ekki lofað meiru
en Islendingar munu efna. Þeir hafa munað gesti, sem dvöldu