Eimreiðin - 01.07.1955, Síða 30

174
BLÁA HULDAN
eiMBÖ®11'
„Það sem á að vera hulið fyrir mér, skal verða hulið f)rl
mönnunum.“
Þessi börn urðu nú mönnunum ósýnileg og bjuggu í holtuD1
hæðum, hólum og steininn. Þaðan eru álfar komnir og huldut°
En mennirnir eru komnir af þeim börnum Evu, sem hún sP1
Guði. Mennskir menn geta aldrei séð álfa, nema þeir vilji sjaí
en álfar geta séð menn og látið menn sjá sig.
Og nú segjum vér hér frá einni íslenzkri álfkonu, yndisl &
góðri, og stallsystur hennar, mennskri konu, er átti ósköp
vegna óyndis, enda þótt hún væri gift góðum manni, sem var sja^
arbóndi og fiskimaður, en konan ættuð úr sveit, fjarri sjó. En^
var atvinnu háttað á fslandi á þeim tíma, er þessi saga geI'
•SisÞ
að menn lifðu af landi og sjófangi jöfnum höndum, stundu^
eigi akuryrkju, en sóttu sjó og ræktuðu gras og öfluðu heyja hau
sauðfé sínu, kúm og hestum.
Úti fyrir Suðurnesjum svarrar sjórinn, mikill og máttngU^.
einóður og óttalegur. — En hann getur líka einstaka sinnum ^
hljóður, sofið, dormað og dreymt eins og ungbarn, sem er í v0»o
og ekki farið á fætur. Þá horfir hann á himininn opnum augu
barnslega hrosandi, lítillátur og ljúfur. —
En þessu er þó ekki ætíð að heilsa, — síður en svo. Sæt
umhverfist oft á skammri stundu, verður æðisgenginn og
ofsa'
legur og öskrar eins og villidýr. Þá hrykkist hann í hamsi
og hlykkist i óralöngum liðtun líkt og kyrkislanga í kappsJí
er vefur sig um varnarlaust dýr. — Einmitt þar, við ægi_sV }
andi Suðurnesin, á útsærinn langar leiðingar. Þar færist h ^
allur í auka og ekur sér, unz hann hlemmist í átt til útva
útskaganna og æðir öskrandi upp á landgrynnið, löðurlenija°^
klettabrýtin og berghamrana, svo bolþol strandarinnar dý11
og stynur. — Útsærinn hlymur þá við, og hvelfd bringa hols
unnar sprengist og spýr löðrinu, en fastalandið nötrar og s^e
undan átökunum.
Þessi sama saga endurtekur sig ár eftir ár, kynslóð eftir W
slóð, öld eftir öld. g
En úthafsins Ægir er líka oft og tíðum stórfenglegur í feú* f
sinni. Og fagur er faldur Ránar, drottningar hans, er hún e
á fleygiferð vagni sínum yfir mishæðir botngrynnisins 111