Eimreiðin - 01.07.1955, Síða 33

BLÁA HULDAN
177
ElsIREtt)IN
’ asl mnlandsins og gróandans, en ekki úthafsins og strand-
■ ar- Hún fann þetta allt í ynni sínu og vissi um æsku- og
sern auinana og að þeir voru allir í ætt við álfkonuna yndislegu,
SVo faldr- Var fegurri og betur búin en á vorin, þá var hún í
huld gUrlj°lullláum klæðum, nærri gagnsæjum, undarlegt hvað
^ ufólkið gat verið raunverulegt, alveg eins og mennskir menn,
br- °f. Vann alveg sömu verk — aðeins líkamir þess voru frá-
p llegir venjulegu mennsku fólki.
erh^,rSt hiin, að þessir tónar, þessi töfrandi tónagaldur,
ffá stiámjaði heima í sveitinni á vorin, væri upp úr moldinni,
UntirntUln tilumanna e(ia einhverskonar undirtaka úr álfaklett-
~ ellegar voru það hörpuleikar ósýnilegra engla?
ndum titruðu þessir tónar einhversstaðar djúpt niðri í jörð-
; Undir fótum hennar, svo hún laut niður og grúfði andlitið
Var • °g hlustaði, unz hún varð þess áskynja, að það
fil líflðUr 1)1(1 ^sins i hennar eigin æðum, ómur ófæddra lofsöngva
aj. o. til skaparans, óður ástarinnar, sem brumaði í henn-
legu,
^11 itlóði, — bergmál af blessunarorðum álfkonunnar yndis-
Sv ^ Vulcnu® var af dratmti í hennar eigin sál.
bi^ mnndi hún vordagana, þegar viðirinn var að brrnna og
bju erialyngið var að ljúka upp sinum örsmáu, hvítbryddu blóm-
blójjj ,U°g lítil fiSrildi °g flugur voru önnum kafnar að fljúga
91 1)1(1 ni1 og fengu að launum svolitið af hunangi úr sætu-
hpunum.
ejtlsg 1110sinn var svo mjúkur, hann holtaði í næturdögginni
^bað dyngja af einhverju óendanlega töfrandi, mildu og mjúku,
Vqq. matti vel falla í hann eins og hlýjan faðm og láta hann
;ga Ser í værum draumi. —
Sv° ^ar það við eina nótt þarna á útnesinu, um haust,
legU fj , sfreyjuna úr hálendinu dreymdi álfkonuna sína yndis-
blám ‘ Un Var tia °g hreinvaxin og blábúin vel að vanda, en
leitart,n etitii eins fagur og fyrri, og hún segir við hana: „Þú
ert l . ess’ sern * er ógleymanlegt í ástum okkar, sem á sér ekk-
hi
reiti
iíigag 6n 1 allri tilverunni. Þess vegna fluttist ég með þér
Þim Ur tialendinu, því ég mátti ekki vita þig eina úti við þessa
°Pnu
íitejjjj slrond. Við huldufólk verðum að fylgja háttum hinna
aðstog. U nianna, af því að við verðum að eiga þá að, okkur til
manna, af því að við verðum að eiga þá að, okkur til
ar' eru okkar örlög. Þið eruð betur gefin af Guði en
12