Eimreiðin - 01.07.1955, Qupperneq 46

190
VETRARFERÐ UM SUÐURLANDSSANDA eimíieið^
stönginni og alltaf dýpkar heldur. Þegar komið er 1 taglsrætur,
sveigir Oddur niður ána undan straumnum, og grynnir þá heldur-
Þannig skásker hann álinn, þar til hann fær sæmilega grunnt
undir skörina hinum megin. Þá kallar hann til okkar að koma a
eftir sér. Við teymum hestana fram á skörina, en þeir eru hrædd-
ir, og við verðum að hrinda þeim fram af og renna okkur svo t
hnakkinn. Rauður veður hraustlega straumþungan álinn, og þegai'
að skörinni kemur hinum megin, er vatnið vel í kvið. Ég sný
Rauð þvert að skörinni og herði á honum. Hann athugar skörina
um stund, dregur sig svo saman í hnút, spyrnir fast frá og hend-
ist léttilega með mig upp á skörina. Þetta var mikil þrekraun fyi'ir
hestinn, því að í reiðfötunum var ég yfir 160 pund, og með all-
þunga hnakktösku við hnakkinn.
Þeir bræður töldu, að meiri hluti vatnsmagnsins lægi í þessari
eystri kvísl, og gerðumst við því vongóðir um að komast yfir ána.
En þegar við komum að vestur-kvíslinni, reyndist hún þar alófær-
Var þá ekki um annað að gera en leita upp með, ef þar fyndist
brot, en vitanlega yrði hún miklu straumþyngri þar. Þegar við
höfum farið alllanga leið upp með kvíslinni, telur Oddur sig hafa
séð út vað. Er nú farið að öllu eins og áður. Oddur teymir Bleik
enn fram á skörina, og hann hoppar óhræddur ofan í vatnsflaum-
inn. Oddur rennir sér í hnakkinn og hefur nú bundið á sig mann-
brodda. Állinn reynist djúpur, er í taglsrætur, þar sem dýpst er,
en hér er ekki um annað að gera en fara beint yfir. Oddur kallar
í mig og segir mér að koma, en bíður mín við skörina, á Bleik,
sem alltaf er jafnrólegur í helköldu jökulvatninu.-----
Rauður minn er tregur út á skörina, en þó tekst okkur að hrinda
honum fram af, og ég fleygi mér í hnakkinn. Oddur kallar aftur
til mín og segir, að nú skuli ég gæta mín vel, því að hér sé grunn-
stingull. Rauður veður knálega, og ég beini honum dálítið upP 1
strauminn, því að straumþunginn liggur þá ekki eins þungt a
hestinum. Við skörina verður Rauður ókyrr. Honum lízt ekki a
að hoppa upp á skörina, enda var það ekkert viðlit, þar sem vatn-
ið er vel á miðjar síður og dýpkar heldur, er við snúumst þarna
við skörina, því að grunnstingulsskánin losnaði úr botninum
flaut uppi. Að lokum gátum við Oddur stillt hestana. Bleikur stóð
kyrr eins og klettur við skörina og sneri upp í strauminn, og e»
gat þokað Rauð inn á milli skararinnar og Bleiks. Ég fleygði öllu
lauslegu, bæði vettlingum og svipu, upp á skörina og gat svo dreg-
ið mig á hnéin upp í hnakksetuna og skotið mér þannig upp a
skörina. Hún var samanbarin og sterk og hélt mér vel uppi- Ég