Eimreiðin - 01.07.1955, Side 59

EIMREIBIN
ÁSTIN ER HÉGÓMI
203
AcS mínum dómi var þetta stífni og þrjózka. En undir niðri
sejtti að mér geig. Hún er talsvert lík mér telpan og lætur ekki
ut sinn, sem sjá má af því, að hún hefur haldið tryggð við
r i öll þessi ár, þótt ég skilji aldrei hvað hún sér við yður.
»Gnð blessi hana“, mælti prestur hljóðlega.
”°g ekki hefur yð ur farið fram á þessum tíu ármn“.
»Gjúp sorg ristir sínar rúnir, en það skiljið þér ekki“, svaraði
Prestur þurrlega.
ag»Auðvitað ekki. Hví skyldi ég skilja það. Engum datt i hug
eg liði, Ég kvartaði aldrei. En það get ég með sanni sagt, að
Var hágborin. Allt var það yðar sök. Ef þér hefðuð
flutzt hingað, hefði líf okkar hérna orðið allt annað. Katrín
, e,fði gifzt Bimi á Mói. Ég hef oft bölvað yður, bæði hátt og
1 hljóði“.
j ”Ghænir yðar hrína ekki á mér“, sagði prestur og horfði alvar-
ega á gamla manninn.
»hér haldið kannske, að þér séuð heilagur maður, sei, sei“.
”^g hef ávallt reynt að breyta eftir beztu samvizku“.
■•Éeynt -—- það er fátæklegt orð. Ég hef aftur á móti aldrei
eJnt að vera öðmvisi en ég er, og þér trúið þvi, að allt, sem
er segið þessum fáráðlingum — sóknarbörnum á ég við — sé
annleikanum samkvæmt“.
i)Já , svaraði prestur.
^’Hvemig yrði yður við, ef þér vöknuðuð einhvem daginn upp
i , að allar yðar kenningar væm lítilmótlegt þvaður, sem
hefði við nein rök að styðjast?"
Vilf =kt er óhugsanlegt“, svaraði prestur og reis úr sæti. Hann
1 ehki eiga á hættu, að þessi gamli guðleysingi, sem aldrei i
ans tíð hafði verið til altaris, færi að svívirða kirkjuna og kenn-
lu§ar hennar.
inAugu gamla mannsins fylgdust með hverri hreyfingu prests-
S-”Setjizt þér“, sagði hann, og röddin varð allt i einu skipandi.
” 1 hvers ætti ég að dveljast hér lengur? Þér talið óvirðulega
m ernhætti mitt“, svaraði prestur.
ib f • kannske að blessa yður? Mann, sem hefur spillt heim-
H'a lönurn‘> En sleppum því. Allt, sem máli skiptir, er enn ósagt.
p9n farið þér ekki fyrr en ég hef lokið máli minu“.
restur hlýddi og settist, þótt honum væri það þvert um geð.